ÇOK fazla duygu bir arada yaşandı dün Ali Sami Yen'de. Tabii ki Fenerbahçe'nin önünde kazanılan şampiyonluğun mutluluğu...
5. yıldızı takan ilk kulüp olmanın verdiği büyük gurur... Ve "Ayrılıklar da sevdaya dahildir" duygusunu sonuna kadar hissettiren vedaların hüznü.
Fernando Muslera bir futbolcu olarak geldiği Galatasaray'dan bir efsane, bir bayrak taşıyıcı ve Florya'nın son kaptanı olarak ayrıldı. Onun için ne kadar yazsak, anlatsak boşa. 14 yıla sığdırdıkları, 2 gün önce veda toplantısı sonrası Ali Sami Yen çimlerinde çektirdiği fotoğraftaydı zaten.
Birçok insanın içinde "Acaba 1 yıl daha kalsa mı?" ukdesi olsa da bence en doğru zamanda en doğru şekilde veda etti hem futbola hem Galatasaray'a. Onu yeşil formasıyla, sempatik gülümsemesiyle ve sezon finallerinde kalesinde devleşmesiyle hatırlayacağız hep.
SILINMEYECEK BIR IZ
Dries Mertens 3 yıl önce parçalı formayı ilk kez giydiğinde bir Napoli ve Belçika efsanesiydi.
Artık listeye Galatasaray'ı da ekledi. Sadece futbolu, golleri ya da asistleriyle değil; müthiş aidiyetiyle, sıcaklığıyla, Katrin'le, Ciro'yla gönüllere asla silinmeyecek bir iz bırakıldı.
Ve Victor Osimhen… Belki dün resmi bir veda olmadı. Ancak çok büyük bir ihtimalle Galatasaray formasıyla son maçına çıktı bu çılgın Nijeryalı. Süper Lig tarihinin en büyük 9 numaralarından birisini çıplak gözle izlemek paha biçilmez bir tecrübeydi. Tribündeki 50 bin taraftarın kalbinde umutla beraber, çok derin bir hüzün de vardı dün Osimhen'e dair. Şu bir gerçek ki; gitse de kalsa da o da artık bir Galatasaray efsanesi.
