"Ilgaz Anadolu'nun sen yüce bir dağısın" şarkısını çalardık.
Uçurumlara tırmanmayı o zaman öğrendik.
Barışa, kardeşliğe ve özgürlüğe güler yüzle bakmayı da.
Dahas ilkokuldayken, insanların sınıfı olmadığını öğrenmiştik.
"Sanki doğduk bir anadan" konulu şiirleri o zaman ezberledik.
Ama sınıflandıranların varlığını hissederken, şüphelerimiz haklı çıktı.
Komşuluklar kalp biçiminde kurabiyeydi.
Uçsuz bucaksız gelincik tarlaları.
Biz dokunmadık, bizden sonrakilere kalsın diye.
Belediye başkanları hepsini sattı.
Darağacı tiryakisi 12 Eylül, gençlerin asılmadığı ağaç bırakmadı,
Ardından gelen baskıcı demokrasilerle bilinçler bile işgal edildi.
Yanlış yollarda ve zamanlarda çok şeyi kaybettik.
En önemlisi kardeşliğimizi, huzurumuzu.
Bizleri birbirine bağlayan değerlerimizi.
O yüzden artık kolay büyümüyor çocuklar.
Küçük yaşlarda panik atak, psikolojik sorunlar.
Küçük yaşta siyaset!
Onlar dilsiz hayatların içinde, paralı eğitimin harcanan çocukları.
Korku büyüdükçe gelecek kirleniyor.
Ok yaydan çıktı, zemberek boşaldı.
Geleceğin korkunç karanlığında, "ölsek de kurtulsak" diyenlerin şarkılarını dinliyoruz artık.
Bizim şarkımız hiç değişmedi.
"Öleceksek adam gibi ölelim!"
