HERHANGİ bir mekana gittiğinizde mutlaka sizin de dikkatinizi çekmiştir. İnsanların ellerinde cep telefonları herkes bir siteye girmiş ya da oyun oynar vaziyette eğik kafalar görürsünüz. Yapılan muhabbetler aynıdır: "Berkcan benim fotoğrafımı beğenmiş" "Işınsu'nun twitini gördün mü?" "Berkay'ın Instagram'daki fotosuna baktın mııııı?" gibi... Cep telefonları çıktığından beri öyle alıştık ki onlarla yaşamaya, onsuz yaşayamaz olduk. Birçoğumuz cep telefonlarını evde unuttuğunda evden anadan üryan çıkmış gibi hissediyor. Hatta mini bir depresyon yaşıyor. Cep telefonumuz olmasa hayat duruyor sanki.
Organizasyon yapmak istesen yapamazsın. "Çıkışta biraz takılalım" diyen olsa "Evdekiler merak eder, telefonum yok" dersin. Eskiden cep telefonu mu varmış ki insanlar program yapıyorlarmış.
Cep telefonlarının başka mertlik bozucu özellikleri de var. Mesela bir randevuya gitmeye üşensen cep telefonundan ararsın "Ben gelmiyorum" dersin. Ama eskiden olsa adam bekleyecek diye paşa paşa giderdin. Aynı zamanda özgürlüğü kısıtlayan bir aygıttır da. Yani ben kısaca dijital kelepçe diyorum bu alete.
Önceden nasıldı? Mesela biriyle masa telefonu ile konuşurken sinirlendiğinizde telefonun ahizesini 'şlak' diye sert bir şekilde vururken bir nevi stres atıyordunuz.
Şimdi maaşınız kadar fiyatı olan telefonlarda bunu yapamıyorsunuz.
Haaa! Bazı arkadaşların cep telefonlarını duvara fırlatıp sonradan ağladığını biliyorum.
Şarj terimini sadece futbolda kullanıyorduk. Şimdi gün içerisinde birden fazla kullanıyoruz. "Abi nerdesin?" şeklinde diyalogların geçmediği bir yaşam formuydu..
Zira aradığınız kişi zaten ya iştedir ya evde! Tüm eş, dost ve akrabalarımızın kapsama alanımız içinde olduğu, kontörümüzün bitmediği, faturanın girmediği ve arkadaşlarımızı atadığımız cep telefonu melodilerinden değil telefondaki seslerinden tanıdığımız yaşamdı.
Sizi uyandıran alarmınız üzerinde tavuk ve horoz resimleri olan zırttttttt diye iğrenç şekilde çalan bir saatti. İletişimin daha önemli olduğu bir yaşamdı. Doğum günlerinde, bayramlarda insanlar birbirlerini arar konuşurlardı, o samimiyeti, içtenliği yaşarlardı. Ordan burdan buldukları forward smslerle kutlanmazdı o güzel günler.
Şimdi daha çok birbirlerini arama şansı var insanların ama "Kaç zamandır konuşmuyoruz arasam ne diycem, ne anlatıcam, nereden başlıycam?" diyor insanlar ve bir mesajla geçiştiriyorlar.
GEREKSİZ BİLGİ DİYARI
Antilop erkeklerinin en büyük kabusu aslana yakalanmaktır.
Zira bugüne kadar aslana yakalanmış erkek antilopa kız veren olmamıştır.
NE KADAR OLDU
Alman takımı St Pauli, sakatlıklardan dolayı kadro kurmakta sıkıntı yaşayınca basın sözcüsünü kadroya alalı 8 yıl oldu.
FIKRA
Dursun Temel'i istasyonda memleketine uğurlarken şöyle dedi:
- Sakın en öndeki vagona binmeyesun Temel. Bir kaza anında en çok hasari gören vagon ön vagondur uşağum.
Temel:
- Hiç anlamayrum ula neden ha bu ön vagonu kaldirmayiler?
FIKRA
Temel'in küçük oğlu hayvanat bahçesinde koşarak babasının yanına gitmiş:
- Koş baba, anami kocaman bir goril kapti!..
Temel gayet sakin cevap vermiş:
- Eyi, eyi. Bundan sonrasi gorilin problemi. Kurtulsun bakalum kurtulabiliyisa.
AlkışlıYorum
Kısa süreli algı muayenesinde seksen yaşındaki teyzeye elimdeki kalemin ardından parmağımdaki yüzüğü soruyorum "Bu nedir?" diye. Cevap vermekte gecikince duymadığını düşündüğüm için birkaç kez tekrar ediyorum sorumu. Öfkeli bir şekilde cevap veriyor:
"Aman iyi ki bir koca bulmuşsun, ne sokuyorsun yüzüğünü gözüme, Allah'ın görmemişi?"