BİR Trabzonspor taraftarı şampiyonluk gecesinin sabahında bana sordu, "38 yıl sonra gelen şampiyonluğun en çok nesini sevdin?" "Futbolcuların dik başlı yolculuğunu, taraftarların çocuksu sevincini!" Ardından "bitmedi" dedim, "Abdullah Avcı'nın emeklerinin ödülünü almasını."
***
Abdullah Avcı bir teknik adamın nasıl bir yolculuğa rehberlik ettiğinin belgesiydi.
Trabzonspor'da göreve gelince önce oluşan girdaba sahip çıktı, ardından bu sezonun hedefini geçen sezon Beşiktaş'ın şampiyonluk kutlamalarını izlerken açıkladı.
"Gelecek sezon şampiyonuz." Kapıları açan inanç ve sadakatti.
Tribünlerle bütünleşti, futbolu özne yaptı, takımda Edgar ve Gervinho'nun sakatlanmasıyla omurga kırılması yaşandı, Abdullah Avcı oralı olmadı.
Ve 38 yıl sonra tarihi değiştirdi.
Taraftarları futbolcularla aynı fotoğrafta buluşturup, ülkenin bütün duvarlarına "Trabzonspor" posterini çerçeveletti.
Altına da bembeyaz bir kağıt üzerine "şampiyon" diye yazdırdı.
***
Bazı şampiyonluklar "tercüme sorunu" yaşar ama Trabzonspor'un görkemli şampiyonluğu her dilde okunur, çünkü alın teriyle yazılmıştır!
Futbolsa futbol emekse emek!
Hiçbir şampiyon takıma haftalar öncesinden üç büyüklerin başkanları tarafından futbol konulu övgüler düzülmemiştir.
Abdullah Avcı eserini alnından öpsün. 38 yıllık özlemin en önemli kahramanı olmak herkesin harcı değilse, Abdullah Avcı bundan böyle Trabzon'da efsanedir.