Önüne ne koysan doymayan insan dünyayı yiyip bitirdi.
İçi içini yiyor; "daha yok mu?" diye.
Ben diyorum ki böylelerine.
"Zıkkımın kökünü ye!"
***
Bir yoksulluk resmidir dünya.
Yoksulluktan daha acı; yoksunluk resmidir dünya.
Bu noktaya gelinmesi için çok şey yapıldı da çocukları yaşatmak için çok şey yapılmadı. O yüzden yapanlara gözümüz gibi bakmalıyız.
***
Bir Türk kızı var;
Ayşe Bilim.
Serbest grafikerlik yapıp, Büyükada'da bisikletine binip, kedisiyle mutlu bir hayat yaşarken, bir gün Kamboçya'daki çocukların sefaletiyle ilgili bir yazı okuyor. O gün geçmişini yakıyor ve Kamboçya'ya yerleşiyor.
Kendi birikimiyle bir mahallede "AYNEBİLİM AŞEVİ"ni kuruyor.
Her gün 300 kişiye yemek dağıtıyor.
Yetmiyor okul açıyor.
Çocukları eğitiyor, kadınları bilinçlendiriyor, sellerde yıkılan evlerin yerine yenisini yaptırıyor.
Dünya insanı olmanın gururunu yaşarken, iyiliğin kötülüklere yenilmemesi için var gücüyle çalışıyor.
"Orda bir köy var uzakta" diyor.
"Hayatlarına dokunabileceğimiz insanlarla dolu bir köy."
Elinde olsa bütün çocukların hayatına dokunmak istiyor.
Çünkü insana çocuklar kadar iyi gelen bir şey yoktur.
Böyle insanların var olduğunu görünce, dünyada hala güzel şeyler olabileceğine inancımız büyüyor.
***
Gazetelerde boy gösteren kadınların hayattaki tek amaçlarının şöhret ve para olduğu bir dünyada çocuklar için ne yaptıklarını düşündüm.
Koca bir hiç!
Sanal alemde birbirlerini yiyerek geçinenlere baktım. İnsanlık adına sonucuna katlanabilecekleri hiçbir yolculukları yok!
***
Cesaret ve güç herkeste mevcut değil. Ağaçların dallarını kemiren çocuklara yemek verebilecek, onlara İngilizce öğretebilecek kadar gönlü zengin ufku geniş bir dünya insanının alnındaki çizgi, insanlık işaretidir.
O yüzden Ayşe Bilim sonsuzluğun yolcusudur.
***
Melekler görünmez ama.
Kamboçya'daki çocuklar o meleği gördü.Bir zamanlar insanların katledildiği Kamboçya'daki ölüm tarlalarında böylesine bir yaşam üretebilmek ancak meleklere hastır.