Basına yeni odanın görüntüleri dağıtıldı.
Yoksa demokrasi çöker.
Yoksa hukuk enfarktüs geçirir.
Demokraside mahkumların da hakları var. Ama Abdullah Öcalan, her şeyin üzerinde haklara sahip.
O yüzden yalnızlığına bile arka çıkıldı.
Yetmedi.
Demokrasinin şekli değiştirildi.
Sistem onun mutluluğuna, hatta özgürlüğüne odaklandı.
Kendi tarihine saldıran gazeteler, Apo adını altın harflerle yazdı sayfalarına.
Öğretmenler kan ağlarken.
İşçilerin, memurların canı çıkmışken.
Abdullah Öcalan için, yaman bir muhtıra yayınladı, yeni demokrasi.
Bir başımızın tacı yapmadığı kaldı.
Şimdi yer beğendiremiyor.
Yeni odası 17 santimetre küçük diye, ortalığın ayağa kaldırıldığı bir memlekette.
En iyisi Abdullah Öcalan'a büyük bir otelde yer ayırtalım.
Açılan pankartların ucundan tutar.
Yarattığı aynada kendini görür, odası denizi görür.
Dışarıda martıların çığlıkları, fonda keman sesi.
Balık, rakı, harika mezeler.
Kimin umurunda olur.
Canına yandığımın 17 santimetresi...
Nasılsa geçen zaman bize pahalıya mal olmuyor mu?
Nasılsa her şeyin bedeli, tarafımızdan ödenmiyor mu?
Otelin parasını da bizler öderiz.
Demokrasinin bıraktığı kanlı mirasların, varisi olmak kolay mı?