Çocukken televizyonda gördüğüm ünlülerin hayatları bana renkli gelirdi.
Onları çok zengin ve mutlu, hiçbir derdi yok gibi düşünürdüm. Yıllar sonra hayat beni televizyonda gördüğüm ünlülerle buluşturdu. Hem de yine çocuk denecek yaşta… Onlar da bir anadan bir babadan doğmuş, benim gibi bizim evdekiler gibiler… Onlar da bizden farklı bir şey yemiyor… Hatta hasta oluyorlar, ağlıyorlar. Bizden farkları, onlar tanınıyor ve göz önündeler.
Onca yıl hayatımdan bir sürü ünlü geçti… Metro istasyonundaki tren vagonu gibi hissediyorum kendimi.
Birileri metroya biniyor ve yolculuk başlıyor… Bazıları bir durakta iniyor, yerine başkaları biniyor. Bazılarıyla da son durağa gitmeye devam ediyoruz.
Bu mesleği seçtiğim günden bu yana başkalarının hayatlarını yaşadım. Kim zaman biri oldum, kimi zaman da diğeri.
İşimi sevmesem devam ettiremezdim.
Mesleğimi çok seviyorum. Her gece ve her sabah Allah'a bana verdiği her şey için, yaşadığım iyi ve kötü her şey için şükrediyorum.
Allah bana çok ama çok sevdiğim insanlar yolladı. Onlarla kariyerim boyunca çok güzel başarılar paylaştım, alkışlarına ortak oldum.
Bir o kadar da acı çektim.
Bir sürü hayal kurarken bir sabah baktım ki en yakın arkadaşım artık bu dünya da yok... Renkli hayat, çocukken televizyonda izlediğim o ışıltıya benzemiyor.
Paylaşmayı, özen göstermeyi, dokunmayı ve en önemlisi sevmeyi öğrendim… İşte Deniz Seki, bu serüvenin bir durağında çıktı karşıma… Son albümünün hazırlık aşamasında... Her şey güzel giderken kendisi o malum olay yüzünden tutuklanarak cezaevine girdi. Bu durum, onun için büyük bir sınavdı, benim için de... Ona çok büyük öğretisi olduğu kadar bana da oldu… Allah kimseyi oraya düşürmesin.
Tam 2 buçuk yıl boyunca Deniz'i elimden geldiğince her hafta ziyaret ettim. İlk haftalar görüş günleri benim için çok zor geçti. Sabahları cezaevine gitmek, daha sonra oradan çıkmak çok zordu. Ben sokağa çıkıp gökyüzünü görürken bir camın arkasından Deniz Seki ile konuşmak, onun sadece bir boşluktan gördüğü gökyüzünü düşünmek bana acı veriyordu.
Her görüş günü işe gitmek yerine eve gidip yatağıma girdim ve uyumayı tercih ettim.
Deniz Seki'nin çok sevildiğini ve onun şarkılarına sahip çıkan milyonların olduğunu gördüm.
'Sayılı gün çabuk geçer' derler… Kime göre, nasıl geçiyor tartışılır tabii… Ve Deniz Seki bugün özgürlüğüne kavuşuyor.
Yeni bir hayat… Yeniden doğum...
Ömründen 36 ay yok. Düşünsenize ömrünüzün en güzel zaman dilimi yok. Bir gün değil, iki gün değil tam tamına 36 ay… O süreci Deniz'le birlikte yaşadığım için kim onun gerçek dostu, kim onu yürekten seviyor hepsini çok iyi gördüm. Deniz Seki'nin o kadar iyi, o kadar kalpten dostları var ki hepimize böyle dostluklar lazım. 'Sanat dünyasından dost olmaz' deniyor ya, bu süreçte şunu gördüm:
O genellemeyi herkes için yapmamak gerekiyor…
***
ÇOCUKLAR HAPSOLMASIN…
Türkiye'de 600'den fazla çocuk anneleriyle birlikte cezaevinde yaşıyor.
Yeri gelmişken sizden bir ricam var.
O çocukların anaokullarının yenilenmesine ve onların çocukluklarını yaşamaları için destek olalım. Yapmanız gereken çok basit.
Telefonunuzdan COCUK yazıp 4528'e 10 TL değerinde bir SMS yollayın.
Deniz'i ziyaret etmek için cezaevine gide gele günlük hayattan beklentilerim, dünyevi zevklere olan düşkünlüğüm o kadar farklılaştı ki hayatın sadece pırıltılı ışıklardan ibaret olmadığını öğrendim.
Etrafınızda kim varsa onlara sıkı sıkı sarılın sevdiğinizi söyleyin; onları öpün, koklayın. 'Seni seviyorum' demeyi ihmal etmeyin.
Sarılabilmek, dokunabilmek çok önemli. Camın arkasındaki Deniz Seki'ye çoğu kez sıkı sıkı sarılmak istedim ama aradaki engelden dolayı beceremedim.
Herkese ve Deniz Seki'ye de yeni hayatında güzel günler diliyorum…