AFRİN'DELER. Hepsi vasiyetini yazıp da gitmiş.
Nereye gittiğini bilen vatan evlatları. Gidip de dönmemek var. Şehadete yürümek var.
Hazırlık yapmışlar. Vasiyetlerini de bırakmışlar. Kimisi abisine yazmış. Kimisi arkadaşına. Kısa bir not sadece. Ne imzalı. Ne noter tasdikli. Telefondan mesaj atmış kendi güvendiği birine.
"Ben dönene kadar sakla" demiş. "Dönemezsem o zaman açıklarsın." Kısaca söylemiş derdini lafı uzatmadan, süsleme ihtiyacı duymadan.
Vatan, demiş. Görev demiş.
Şehadet var demiş. Ama hepsi arkada bıraktıklarını düşünmüş.
Anasını, babasını, kardeşini ve tabii karısını. "Nur'a söyleyin ona doyamadım ben" demiş Bilal Akpınar. "Ama eğer gidersem, hakkını helal etsin. Üzülmesin, öbür tarafta birbirimize kavuşacağız inşallah. Beraber planladığımız gezilecek yerleri gezsin. Benim yasımı tutmakla ömür geçirmesin. Aileme iyi baksın. Beni Safranbolu'ya gömsünler kardeşim." Hiçbir yeri hiçbir kimseyi unutmamış. Memlekete gömülmek istemiş. Üzmeyin kendinizi demiş. Nasıl olsa öbür tarafta kavuşuruz. Zehra teyzeyi bile unutmamış. Devletin bağladığı aylıktan yüzde 10 ayırmış. Hakkınızı helal edin deyip vasiyetini bitirmiş. Altına da not düşmüş. "30 Ocak 2018 tarihli vasiyettir" diye. Sergen Pamukçu daha kısa yazmış. "Abi ben dayanışma vakfına üyeyim. Olur da şehadet nasip olursa diye bildiriyorum.
Devletimiz bizlerin ailelerine bu 2 sigorta karşılığında yüklü miktarda tazminat veriyor. En az 110-130 bin arası. Anamı babamı hacca gönder. Babamın borcunu kapat. Sen de evlen. Helali hoş olsun."
Bu kadar. Anası babası onun tazminatıyla hacca gitsin istemiş.
Babasının borcu varmış. Abisini de düşünmüş. Evlensin istemiş. Helali hoş olsun demiş.
Asıl sana helal olsun çocuk.
Abin neyse de senin hakkını bu millet nasıl ödesin?
Hayatının baharında gözlerini kırpmadan yürüyen bu askerler hepimize çok şey öğretiyor. Ülkeye sahip çıkmanın ne demek olduğunu gösteriyor. Kendinden zaten vaz geçmiş de geride kalanları düşünüyor.
Abisi evlensin istiyor. Karısı mutsuz olmasın istiyor. Babası borcunu istiyor. İşte bu duyarlılık işte bu inanç kurtarıyor hepimizi. Kendisi ölüme yürüyenler arkada bıraktıklarını düşündükçe sırtı yere gelmez bu ülkenin. Acı kayıplar. Keşke hiçbirinin tırnağı dahi incinmese. Keşke Türkiye'nin başında bu belalar hiç olmasa. Ama maalesef gerçeklik acı.
Türkiye tehdit altında. Türkiye Suriye olmasın. İstanbul Halep gibi yıkılmasın diye can veriyor bu çocuklar.
Ankara'nın mücadelesini Afrin'de veriyorlar. Biz İzmir'de huzur bulalım diye. Ailelerine anılarını bırakıyorlar.
Bir de küçük tazminat. Fakat bize koca bir vatan armağan ediyorlar. Ülkenin harcına katılıyorlar. Canlarıyla ve kanlarıyla. Allah hepinizden razı olsun.