ÇOCUKLUĞUMUN Ramazan'larını hatırlıyorum. Geçmiş zamanın masumiyetini şimdiki zamanda bulamadığım için eskiyi özlüyorum.
Sokaklarda oynarken iftar topunu bekleyen ve nefes nefese eve koşan çocukları, Ramazan sofralarını, paylaşılan sefaleti, bölüşülen ekmeği.
İstanbul'a gurbetten gelen insanların üzerindeki memleket kokularını.
En çok da onurlu insanları.
***
Anlattığım yer İstanbul Yenikapı'da bir gecekondu mahallesi. Paranın az olduğu insanlığın çok olduğu tertemiz yıllar.
Sihirli bir sıcaklık kaplardı her yeni.
Fırınların önünde pide kuyrukları.
Aldığı pideyi göğsüne yapıştırıp kokusunu içine çekmek, en yoksul insanların bile hayatında mevcuttu.
O zamanlar sükseli restoranlarda, lüks otellerde iftar vermek diye bir moda yoktu.
İftarı vereceksen ihtiyacı olana vereceksin, iş bağlantısı kurmak istediğin kodamana değil.
***
Bu gece iki ayrı resim düşünün.
Birinde kocaman sofralarda pastırmalar, hurmalar, kuru incirler, peynirler, ballar kaymaklar.
Sükseli bir kase içinde çorbalar dağıtılmaya başladığında oruç açılırken, onların gözleri bile doymaz.
Diğer resimde bir çorba, yanında pilav ya da makarna ve üzüm hoşafı.
İftarın en gerçek hali.
"Ey güzel Allah'ım senin rızan için oruç tuttum, senin rızkınla orucumu açıyorum."
***
Açlık sessiz bir çığlıktır ama insan olan duyar ve ciğeri yanar.
Çok mu zordu aç insanları doyurmak, çuvalla parası olup doyurmayanları gördüm. "Ne yapalım herkes kendi kaderini yaşıyor" diyen sonradan görmelerin, yoksul insanlara nasıl iğreti baktıklarını gördüm.
Yerin dibine girmesi gereken insanların sırf parası var diye el üstünde taşındığını gördüm.
Çocukluğumda böyle görmemiştim.
***
Bir şeylerin yokluğunu sorgularken, güzel insanların varlığını hissetmek de güzel. Onlar hayatın kuytu köşelerinde.
İnsanların birbirine güvenini yitirdiği günlerde bile Tanrı misafirlerine kapılarını açık tutuyorlar. Onları istediğim zaman görebiliyorum.
***
Bu gece "Allah olmayanlara da versin" diyerek oruçlarını açarken, çaylar demlenecek.
Her yıl biraz daha kirlenin dünyanın geleceği için iyilikler gönderilecek evrene.
Sohbetlerde eski ramazanlar anlatılacak torunlara, emekle örülen yollar.
Anılarında yer eden o tertemiz yıllar!
***
O yüzden diyorum ki; "onurlu insanlar hayatın zafer anıtıdır." "Başkaları aç yatarken ben tok yatamam" deyip, Allah'ın emrine uydukları için.
Yoksul mahalleleri dolaşıp, ihtiyaç sahibi insanları arayacak kadar zengin bir yüreğe sahip oldukları için.
Çocukluğumun siyah beyaz fotoğraflarından çıkıp, "biz daha ölmedik" diye haykırdıkları için.
İstanbul'da bir ev
Evde bir oda
Odada bir resim
Resimdeki sen
Evi hasret götürüyor
Gel nerdeysen
Seninle cenneti
Yaşamış birine
Sensizliği cehennem
Diye bıraktın
İnat ettim ama
İnkar etmedim
Beni sen yaktın
Senden sonraki halim
Denizden uzak yosun
Güneş nasıl doğarsa
Sabahlarıma
Benim için sen o'sun
Hakkı YALÇIN
MUTLULUK TAKVİMİ
İnsanlara yardımı ellerinle yap.
İftardan sonra çay demle.
Suyu dikkatli kullan.
Zaaflarını körelt.
Fırına pide as.
Unutma. Bir pideyle bile şölene döner garibanın iftar sofrası.
10 dakika ara!
Kış aylarında bikinili pozlar vermekle kendilerini şehvetin "Simge"si sayanlar, Ramazan ayında kahroluyordur.
Öyle pozlar veremedikleri için, kirli şöhretin kaymağını yemeye ara verdikleri için.
Merak etmeyin onlar bayramla birlikte verdikleri arayı kapatırlar.
Hele yaz gelsin, Bodrum, Çeşme sezonu açılsın kim tutar onları.
Arkalarında onurlu sanatçıları yok sayan, ahlaksızları çok sayan bir medya mevcutken!
