Şampiyonlar Ligi'nin 6. haftasında Galatasaray, Monaco deplasmanına çıkarken aslında herkesin bildiği ama dillendirmeye çekindiği bir gerçek vardı: Bu takımın üst üste yaşadığı sakatlıklar, fizik gücünü ve ritmini ciddi bir şekilde aşağıya çekmişti. Bunu Samsun maçında gördük, Monaco'da ise acı bir şekilde yeniden hissettik.
Daha maçın ilk dakikalarından itibaren Galatasaray'ın mental olarak oyuna tutunmaya çalıştığı ama fiziksel olarak zorlandığı net bir şekilde belliydi. İlkay Gündoğan belki kariyerinin en kötü akşamlarından birini yaşadı. İlk yarıda kaçırdığı o net gol, belki de maçın hikayesini en baştan başka bir yöne çevirebilirdi. Ancak futbol böyle bir oyun; bazen en tecrübeliler bile gecenin karanlığında kaybolabiliyor. Sara'nın ve Torreira'nın etkisiz kaldığı bir akşamda hücumda yük tamamen Sane ve Barış Alper'in üzerine bindi. İki oyuncu da çabaladı, pres yaptı, top taşıdı, mücadele etti…
Osimhen ise oyunun içinde kalmak adına çok uğraşsa da istediği servisleri bir türlü alamadı. Aslında Galatasaray'ın ortada oyuna rağmen puan alabileceği bir maçtı. Yenilen gol de hem şanssız hem de talihsizdi penaltı kurtaran Uğurcan'ın sakatlığı gibi. Şimdi son 24 umudu, son iki maça kalmış durumda tamamen. Galatasaray'ın bu aşamada ihtiyacı olan şey çok net: sakinlik, planlı bir rotasyon ve mental dayanıklılık.
