Sonunda kimseleri beğenmeye beğenmeye evde kaldım. Akrabalarımın çoğu vefat etti. Kuzenler, yeğenler yolumu bilmez.
Şimdi üç kedim, yoksul bir semtte babamdan kalan emekli maaşıyla geçinmeye çalışıyorum. O kadar yaşlandım ki, görenler tanımıyor. Eski güzelliğimden eser kalmadı. İzmir Karşıyaka'da sokağa çıktığımda kadınlar camlara fırlardı. Boyum bile kısaldı. 75 yaşındayım Selda Hanım. Sağlığım idare eder, işlerimi yapabiliyorum ama bu yalnızlık ve pişmanlıklarım beni kahrediyor.
İki sebepten yazıyorum; genç kızlara öğüdüm olsun para önemli değil, insan evladı bulun evlenin. Bir de emeklisi olmasa da olur, evi olan bir beyle hayat arkadaşlığı yapmak isterim. Nikah şart değil. Sevgilerimle.
RUMUZ; MAVİŞ ZOR KARAR
S.U.CEVAP; Sizi tüm kalbimle anlıyorum; bir yanda "ölsem kimsenin haberi olmayacak" korkusu; diğer yanda misa "adamcağız hastalansa kendime zor bakıyorum, ona nasıl hizmet edeceğim" düşüncesi! Veya boşverin beni dinlemeyin; bodoslama dalın bir ilişkiye gitsin. Zaten yakında tüm insanlık savaşlardan, açlık susuzluktan kırılıp geçecek.
