Bugün lafı fazla uzatmayacağım. Kısa, öz ama ibretlik bir yaşanmışlığı paylaşacağım. 12 Eylül'ün öncesi ve sonrasının mağdurlarından biri olan Ayten Hanımın yaşadıklarını yani. Diyor ki: "2 gündür yazdığınız 12 Eylül yazılarını beğenerek okudum.
Ben 12 Eylül sabahı tutuklanan ilk kadın anarşistlerdenim. Saat 07.00'de beni aldılar yurdumdan. Yani polis öyle demişti. Siz DAL'ı bilir misiniz?
Orada 13 gün kalan 19 yaşında bir İstanbul kızından dinlemek ister misiniz?
Sonra Mamak Cezaevi anılarını.
Neyin hesabı...
Şimdi bizim 12 Eylül çocukları hesap soracaklarmış, külahıma anlatsınlar bunları benim.
12 Eylül çocukları hesap falan soramaz...
İşkencecinle sokakta karşılaşma anıları fantezi gibi. Kızılay'da 1 yıl sonra, bilinen adı KEKO şimdi nerededir acaba? Hep kurtulmaya çalıştığın yerden bir gün git deseler sevinir misin? Ben sevinemedim. 3 ay Mamak zindanı sonra bir gece 'çıkıyorsunuz' dediler... 3 kız... Bizi 24.00'te bıraktılar.
Nizamiyenin kapısına, zemherinin soğuğunda. Onlar 'gidin' dedi biz 'gitmeyiz' dedik. Sokağa çıkma yasağı var.
Bir yığın küfrü yiyerek kapıda sabahladık..
Şimdi birileri gelmiş; yok efendim yargılanacaklarmış.
Evren'i köşke çıkarıp ödülü ben verdim zaten NETEKİM. Niye bunları sana yazdım onu da bilmem. Binlerce hikayeden biri işte...
Birkaç gündür içim çok dolu... Ha bire aklım gidiyor eskiye..."