İnsanlık tarihindeki en sessiz çığlıklardan biridir. Kimseye anlatılmaz, kimseye yakalanılmaz ama herkes yapar. Yapmayan da "Yapmıyorum" diye yalan söyler. Bu bir merak değildir. Bu bir boş vakit değerlendirme hiç değildir. Bu, "Ben iyiyim" yalanının sosyal medya testidir.
Stalklamanın gizli ritüelleri: Stalk rastgele yapılmaz. Bir düzeni vardır. Önce kendi profilin kontrol edilir: "Son attığım fotoğraf iyi mi? Aktif mi görünüyorum?" Sonra onun profiline girilir ama hikâyeye asla yanlışlıkla bakılmayacak açıdan. Telefon hafif yana eğilir. Sanki algoritma seni daha az fark edecek.
Zaman algısının bozulması: "Bir dakika bakıp çıkacağım" denir. Bir bakmışsın: Kaç kişiyle takipleşiyor ezberlenmiş. 2019 yazındaki fotoğrafa kadar inilmiştir. Eski bir yorumu silmiş mi diye bakılmaktadır. Artık geçmişe seyahat ediyorsun.
Fotoğraf okuma sanatı: Her fotoğraf bir tezdir. Gülümsüyorsa: "Rol yapıyor." Gülmüyorsa: "Kesin bana gönderme." Tek başınaysa: "Yalnız." Kalabalıktaysa: "Beni unutturmak için çabalıyor." Ne olursa olsun: Kazanan yok. Story'ler: Duygusal mayın tarlası... Story izlemek cesaret ister. Çünkü: Şarkı = mesaj... Kahve = yeni biri... Gün batımı = içsel huzur. Spor salonu = "Kendime geldim" bildirimi. Bir story 15 saniye sürer ama etkisi 3 gün.
En acıklı detay: Arkadaşları: Asıl stalk bazen orada başlar. "Bu kız kim?" "Bu çocuk neden her fotoğrafta var?" Artık ilişki bitmiştir ama sen hâlâ yan rollerin kadrosunu inceliyorsundur. Kendinle yapılan pazarlık: "Sadece bakacağım, yorum yok." "Like atmam, söz." "Yanlışlıkla kalp çıkarsa kader." Telefon ekranı kilitlenince kalbin de kilitlenir.
Stalk sonrası ruh hâli: Telefon kapanır. Yatakta tavana bakılır. Beyin şu cümleyi fısıldar: "Keşke hiç bakmasaydım." Ama herkes bilir: Yarın bakılacaktır.
Büyük gerçek: Eski sevgiliyi stalklamak, onu özlemekten çok kendinle vedalaşamamaktır. Bitmiş bir şeyi değil, bitmemiş bir ihtimali izlersin. Ve en ironik tarafı? Sen onu stalklarken, o büyük ihtimalle kedili videolar izliyordur.
