GÖRDÜK ki vazgeçtiklerimiz artık bizim değil, o yüzden aşk futbol mahallesinde oturmuyor. Ama sezon başından beri tıkır tıkır işleyen sistemi, adaletsiz hakemleri ve ağzı nefret kokan yöneticileri gördüğümüz zaman taşlar yerine oturuyor.
Trabzon'daki manzara içler acısı ama mesele Trabzon'dan çok öte. Mesele puan cetvelini düzenleyen hakemler. Madem öyle maçı tatil et ya da adaletli yönet. Ama nerede o yürek.
***
Ortam istenen kıvama getirildi. Sezon başından beri duvarlara asılan afişlere iyi bakın.
Elini dilini terbiye edemeyenlere, hakemlerin verdiklerini utanmadan alanlara ve "daha yok mu?" diyenlere. Kazandıkları maçtan sonra rakip kulübü aşağılamak için karikatür sergisi düzenleyenlere, ucuz kabadayı pozları veren futbolcuları kahraman ilan edenlere.
Verilen demeçlere nefreti şaha kaldıran dönemeçlere.
Ortalığı yangın yerine çevirmek için oynanmamış maçların üzerinden hakem senaryosu üreterek ganimet bekleyen yönetici profillerine. Ve dudaklarından bir kere olsun karanfilli cümle dökülmeyen başkanlara!
***
Hakemlere bakın başoyunculara!
Sahibinin sesi olmak adaletin nefesi olmaktan değerliyse, onların düdüklerindeki mezarlıkta kaç ölü yatıyor acaba? Bir gün de onları gözaltına alsınlar!
Üst kattaki iki takımın da kaybetmemesi için ellerinden geleni ardına bırakmayanlar, arkalarında kara leke bırakıyorlar da kimin umurunda.
VAR olanı YOK etmek onları görevi!
***
Hafızamız güçlüdür, bizler bir düdükle el değiştiren şampiyonlukları da gördük, yumurta topuklu kabadayıların tekmesiyle açılan kapıları da. Bugünkü hakemler o günlerin rol modelidir, bugünkü yöneticilik de kaba saba tavırlara verilen primin bedelidir.
Durun! Daha final sahnesine gelmedik. Gözlerinizi kapatıp hayal edin, sisteme tıpatıp uyuyorsanız çocuklarınızın yandığının resmidir.
***
Bazen bana soruyorlar "hala bu dünyadan umudun var mı?" diye.
"Hayır" diyorum "ama hiç olmazsa çocukları futbol emzirmesin!" Hele siyah sütüyle!