Köy ekmeğini "ayrıcalık" sayan şehirli insanlara bakınca da gülümsüyorum.
Yerine büyük binalar dikilmesi için yakılmış ahşap evler geliyor gözlerimin önüne.
O zamanlar ekmekler de bozulmamıştı.
İnsanlar da.
Şimdi kendi çocuğuna yedirmediğini, başkalarına yediren tüccarlar şehri İstanbul Kolay zengin olmanın başkenti!
Şehir hastalık, şehir vicdansızlık.
Şehir, ruhların kan kaybetme sebebi.
O yüzden insanları darmadağın ediyor.
Hatta kanser ediyor.
Şehir, katille kurban arasındaki mesafenin daralması gibi.
Çünkü şehrin ekmeği katkılı.
Yumurtası bozuk.
Peyniri pislik içinde.
Sucukların içleri neredeyse hayvan leşleriyle doldurulmuş.
Şehirler; kazıklandıkça ve zehirlendikçe evcilleşen insan yuvaları.
Hiçbir tepki yok.
Büyük marketlerdeki zehirli gıdalar sergisinden kaçmak için, ya semt pazarlarına koşuluyor.
Ya da köy ekmeklerine.
Şehirde yaşarken köy ekmeğine duyulan özlem, o köyün havasına suyuna duyulan özlem değil.
Küçük bir kurtuluş reçetesi. Hiç olmazsa ekmeğim sağlıklı olsun düşüncesi.
Nedir köy ekmeği?
Buğdaya sevgiyle dokunan, o ekmeğin aslında kendi ekmeği olduğunu unutmayan insanların eseridir.
Katkısızdır.
Gramından çalınmamıştır.
Her lokması sağlıklıdır.
Aynen şehirli ve köylü arasındaki insanlık farkı gibi.
Çünkü şehir hayatına bu kadar düşkün insanların, köy ekmeğine ve köy yumurtasına duydukları özlem, bozulan insanlığın resmidir.
Köylerdeki masumiyetin belgesi.
Bebek mamalarında bile "şerefsiz tüccarlık" hayata geçirilmişken...
Çocukların hayatına kastedecek kadar kirli bir alışverişin orta yerindeyken...
Şehirlerin kiriyle bozulan insanlara, hayatın gerçeğini de biz fısıldayalım. "Köy mezarlığına gömülmek de harika bir şey olmalı."
***
Yüreklerin yazar kasa olduğu bir memlekette...
Vicdanın matematiği de yoktur.
***
Arsız düzen
Taşeron aşık pozlarındaki ünlülerin ilişkilerine bile, gerçek sanatçılardan daha çok değer verilen bir gazetecilik sisteminde, aşkın değeri yoktur.
Popüler yavşakların değeri vardır.
O yüzden işadamından para alıp, maskeli sevgili pozlarına girenler bu arsız düzenin nimetlerinden vazgeçip insan olmayı istemiyor. Niye istesin ki!
***
Sevda acısını
Taşımak zormuş
Hayatta ilk defa
İmkansız kaldım
Hor görme aşkıma
Sadakatimi
Sen eksildin ama
Ben fazla kaldım
Dokunmak isterdim
Gözyaşlarına
Avuç içlerime
Yüzün değmeli
Aşkımız ağlıyor
Çaresizlikten
Sevda gömlekleri
Hüzün düğmeli
Hakkı YALÇIN