O kadar günah taşıyan, hatta ağırlığını bile taşıyamayacak hale gelen gemiler niye batmaz?
Günahlar onu sever, o günahlarını.
İstanbul böyle bir şehirdir işte.
Ama dünya çapında bir aşk şehridir.
Kültür başkenti!
Aslında ruhumuzun başkenti.
Ondan balıkların bile şikayeti vardır da, hala aydınlığa açılan binlerce gizli geçitleri de vardır.
Sırtındaki bıçak yaralarına bile tebessümle bakar.
Parklarını ağaçlarını çaldığı çocuklara, uzaklardan dil çıkarır, onlarla çocuklaşır.
Kimseye yabancılık etmez, kimseyi yadırgamaz.
Her geleni buyur eder.
Taşı toprağı altın değilse de, altın gibi bir kalbi vardır hala.
Damarlarımıza yürüyen kan gibidir.
Şarkıları kalbimizi kanatarak geçer.
Çeşmelerinden su içilmez ama halini hatırını sormadan geçilmez ondan.
Onda, bir sporcunun en güçsüz anında, son hamlesini yaparak ayakta kalan direnci vardır.
Onu ayakta tutan da budur.
Asaleti, kendisini gerçekten sevenlerden aldığı güç.
Bugün güzelliğin tanımını da, ondan başka şehir anlatamaz.
Dileriz ki... Kültür başkenti olmanın sorumluluğunu geçiştirmez de...
Özüne dönüş yapar.
Melekler şehri olur yeniden.