Çok sevdiğim emekli bir öğretmen.
Öğrendim ki, eğer gerekli tedbirler alınmazsa, Türkiye'de her 6 kişiden birinin, bu hastalıkla baş başa kalma olasılığı mevcut.
O yüzden geçen akşam öğretmen teyzeyi ziyarete gittiğimde, bu konuda oldukça bilgi sahibi oldum.
Her gün 4 saat diyalize bağlı hastalara umut olmam gerektiğinin de farkına vardım.
Türk Böbrek Vakfı'nın "Organ Bağışını Destekliyorum Bileziğini" armağan ettiler bana.
Organ naklinin, bir çok hastalığın kurtuluşu olduğunu zaten biliyordum.
Önümüzdeki hafta içinde, organlarımı bağışlamaya karar verdim.
Dünden geldik, yarına gidiyoruz. İnsanlık adına hepimiz bir şeyler yapmalıyız. Çünkü, bugün yaşlı ve hasta insanlardan esirgediğimiz, yarın bizlerden esirgenecektir.
Yatalak hale düşmemek için, gelenekleri ayakta tutmalıyız.
Organ bağışı sevapların ipek yoludur.
Bunu insanlarımız için, kendimiz için ve bizden sonra gelecek olan tüm insanlar için yapmalıyız ve yaymalıyız.
Ama bir konuda bencilliğimi hoşgörün.
Bütün organlarımı bağışlasam da, gözlerimi bağışlamayı düşünmüyorum.
Onu seveceğim erkeğe bıraktım.
Ona bağışlayacağım.
Ben öldükten sonra bile, dünyayı benim gözümle görebileceğine inandığım birine.
Bunu bana çok görmeyin.
Hala gerçek bir aşkı tanımamış, 24 yaşındaki bir genç kıza...
Çünkü benim gözlerimin geçmişi de derindir.
Geleceği de...