Çocukluğumdan beri ailem beni sokağa bırakmadı. Annemler geç evlenmiş, şu anda biri 57, diğeri 60 yaşında. Kardeşim olmadığı için tek başıma büyüdüm. 'Arkadaşlık insana yanlış şeyler yaptırır' diye diye ailem beni harcamış. Çevreme bakıyorum, arkadaş neyse de dostum diyeceğim birini göremiyorum. Rumuz; Lonesome
S.U. CEVAP; İnsanoğlunun arkadaş bulamamasını aklım hiç almaz. Ayrıca bırak manevi hazzını, ayakta durabilmek için dayanışma şart değil midir? Bir de sen kalkmış, 'çevrendeki hiç kimsenin dostluğuna layık olmadığını' söylüyorsun. Bu nasıl çevre evladım?
KORKUTMAK İSTEMEM AMA!
Acaba diyorum sorun sende mi? Yani özgüven eksikliği mi oluşmuş? Tabii oturduğum yerden benim bunu anlamam ve fikir içeriğim olarak ahkam kesmem mümkün değil. O zaman yapılacak tek şey; bir an önce uzmana danışacaksın! Kanımca, sağlıklı ruh hali ve sadık bir dostun kanatları arasında yaşamanın vakti gelmiş de geçiyor.
EŞİM ÇALIŞMAK İSTİYOR
Selda ablacım, şu karıma biraz akıl ver. Tutturmuş çalışacağım diye. Bizim kitabımızda kadın çalıştırılmaz. Annem de çalışmadı, yengelerim de öyle. Evet gelirim az ama çok şükür yetiyor. O, işe giderse ev işlerini kim yapacak? İleride çocuğumuz olacak. Bu çalışma mevzu eşimin sinirlerini bozdu. Çok kavga ediyoruz. Bazen elimi kaldırıyorum. Rumuz; İşçi
S.U. CEVAP; Valla iyi yapıyorsun devam et! Devam et ki kız kafayı iyice yesin ve evliliğini bitirip seni terk ediversin. Belki o zaman çevrendekiler gösterdiğin bu erkeklikten ötürü heykelini filan dikerler. Sen de artık o heykele sarılıp uyursun. Oğlum bırak kız çalışsın, bebek olana kadar eve üç kuruş para getirecek fena mı?