Arka tarafa dolaşınca o görüntünün tüy kabası olduğu çıkıyor meydana.
Dükkanların yüzde doksanı boş, ışıklar ürkütücü derecede loş bir ucube beton yığını hali var binada.
Güya kimse gelmesin, ön kapı güvenliğinden izin almadan içeriye girilmesin diye tel örgüyle çevirmişler art kısımları. Lakin Nasrettin Hoca'nın mezarı gibi şekiller hasıl olmuş, 2 ayrı noktada bağlantıları unutunca yol olmuş o mıntıkalardan.
Bir gümbürtü
Bu yaştan sonra güvenlikçi kardeşler taifesiyle dırdırlaşacak halim yok; arka taraftan duhul oluyorum içeriye.
Zindan karanlığına bir kıl kalmışçası kör ilaveten izbe ve rutubetli bir ortam. Oranın 'Hayalet' bir iş hanı olmasını önleyen tek tük iş yeri var yine de.
Çoğu patlama sonrası açılan işletmelermiş. "Eskiden kalma kimse yok mu?" diye sorunca, 3 kattaki bir esnaf lokantasına götürüyorlar beni.
Büyükçe bir salonu iri kıyım da bir mutfak bölümü var. Masalar, sandalyeler, servis tezgahları, bardak, tuzluk takımları gayatle şık, tertipli nizamlı. İşine saygılı, mahir insanlar işletiyor besbelli. Girince öğreniyorum ki aile işletmesiymiş.
Anne ve kız mutfakta patates ızgara yapıyor, küçük oğlan ekmek kesiyor, baba tezgahı, büyük abi kasayı akrabalar da servisi kolluyor. Yani herşey tamam da tek eksik müşteri.
Dertleşirken Baba M.Ali Duman açıklıyor sebebini.
- Kuruyunca yeşermiyor Savaş Bey. İş yerleri de ağaç gibi yani. Burada yüzlerce insan cıvıl cıvıl çalışırdı, Şimdi kimse yok.
- Nasıl etkilenmiştiniz patlamadan?
Oğullardan İbrahim Duman yanıtlıyor:
- Öğlen saatleriydi gümbürtü koptu. Dünya başımıza yıkıldı sanki. Dışarı fırladık, çevreyi kontrol ediyorduk ki daha büyük gümledi. Çığlıklar, feryatlar, inlemeler, hergün müşterimiz olan çok kardeşmiz öldü orada. Biz yaralıları olsun kurtaralım diye daldık içerlere. Bak benim ellerim orada yandı, yüzümde izler o anlardan kaldı. Böyle bir yerde maytapo imalathanesi olur mu diye, öldüler, yaralanıp sakat kaldılar diye açılan Mahkemeler, tazminat davaları sürüyor, yetkililer susarak, kımıldamayarak bizle sanki 'maytap geçiyor!'.