Merhabalar. Ben 42 yaşında iki oğluyla başı dertte bir beyim. Çocuklarım küçük yaştayken annelerini kaybettim. Eşimi çok seviyordum. O hayatımdan çıktıktan sonra bütün dertler peşimi bırakmadı. Oldukça varlıklı bir beyim. Oğullarımı hiçbir şeyden geri bırakmadım ama mutlu da edemedim. 18 yaşındaki büyük oğlumun madde alışkanlığına başladığını öğrendiğimde, dünyam karardı. Onunla mücadele ettim başardım derken, alkollü araba kullandığı için kaza geçirdi. Şu an morali çok bozuk. Çünkü yüzünde onu rahatsız eden izler var. Onlar üzülmesin diye üvey anne bile getirmedim. Ben bu işi başaramadım. Rumuz: Baba Bence siz her şeye rağmen takdire değer bir babasınız. Kendinizi bu kadar suçlamanız ve pişmanlık duymanız anlamsız. Çocuklarınızın anne eksikliğini hissetmeleri çok normal. Bu açığı kapatamazsınız. Onlara bu acıyı unutturmaya çalışırsınız ama olmaz. Bunun için çok fazla çabalamanın bir anlamı yok. Tüm bu yaşanan talihsizliklerin sorumlusu siz değilsiniz. Onlara maddi olanaklar sunabildiğiniz ve iyi bir eğitim vermeniz yeterli olacaktır. Bunları verebiliyorsanız ne mutlu size! Çok özverili bir baba olduğunuz zaten belli. Bu yüzden anne de olsak, baba da çocuklarımıza vereceğimiz en özel ve güzel şey şevkat olmalı!
