"Bu hayat kimsenin kalbini kırmaya değmeyecek kadar kısa." Etrafımızda kalp kıracak insan bulundurmamaya özen gösterişimiz bundan.
Yıllardır aynı gazetede aynı mahallenin çocukları gibiyiz.
***
Kaç yaşında olursak olalım kendimizi ölüme genç hissederiz.Ama sevdiklerimizi kaybettiğimiz zaman acıyı katlamalı hissederiz.
Çocukların ihtiyar olduğu bir zaman diliminden geçerken, her mevsim onlara güneşli günlerden bahsederiz.
***
Kara kara düşünürken bile mavilerimiz vardır. Yalanı sevmeyiz, aklını kullanmayı maharet sayanlara inat delilere hayranlığımız çoktur.Kaybettiğimiz zamanları güzelliklerle dolduracağımızı umut ederiz.
İnsanlık için yapılan tüm tanımların para için yapılmayan güzelliklerle kardeş olduğunu biliriz.
Sevdalarımız uzun ömürlüdür, hala postacılardan mektup bekleriz.
***
Kimsenin kayığına binmeyiz küreğimizi kendimiz çekeriz.Maskesi düşenlere "ne mal olduklarını" söylemekten çekinmeyiz.
Yere düşene vurulurken, "insan nasıl bu kadar kötü olabilir?" diye içimiz içimizi yer.
Yangın olur biz yangına gideriz, nasılsa arayanımız soranımız yoktur, bakarsınız kim vurduya da gideriz.
***
İnsanlık katında adaletsizliğin ve haksızlığın yükü ağırdır ama kötülerin vicdanları sağırdır.O vicdan kimilerinin kara kutusudur kimilerinin para kutusu!
Kimsenin helalinden kazanılmış malında mülkünde gözümüz yoktur ama insanların kanını emenlere sözümüz çoktur.
Paranın değil ilahi duyguların özne olacağı bir dünya hayalimiz vardır da güme gitmiştir.
Alışkanlık işte, eski fotoğraflarda bile hala bıraktığımız yerdeyiz.
***
İçimizden birini başkalarına anlatırken "bizim çocuklar" deriz.
Bizleri son olarak kaderimizin ağlarını toplarken görmüşler.
Merak etmesinler bizler ölümü bile gözlerinden öperiz.
Sen dalgaların
Sahili dövdüğü
Toprağın kızı
Ben ekmeğini
Taştan çıkaran
Kuzeyin oğlu
İki yeşil üzüm
İki çiğ tanesi
Yüreğimiz yara deniz
İki çakıl taşı
İki deli dalga
Gözlerimiz Karadeniz
Hakkı YALÇIN
23 Eylül 2022
MUTLULUK TAKVİMİ
Kadınlar erkeklerden daha cesurdur; genetik olarak!
MAZİ GEZİNTİSİ
Yeşilçam filmlerinde, gelinlik mağazalarının camlarını indiren yoksul delikanlıların yerine kendimizi koyardık.
Sonra bir plak koyardık pikaba;
Barış Manço'dan 'Kol Düğmeleri', Alpay'dan 'Fabrika Kızı.' Bugün bile dinlesek içimizde bir şeyler kopar. Onların giderken bizlere bıraktıklarını bugünün şarkılarında bulamadığımız içindir bu mazi gezintileri. Bu eskimeyen özlem!