Hüzün verici geldi bana.
Sallantıyı hissettim.
Ve yenilgiyi.
Başarısızlığın klasik tercümesi; "seviyordum öldürdüm!"
Görünen bir şey varsa ki.
Aziz Yıldırım Fenerbahçe'yi çok seviyor.
Ama kendisini Fenerbahçe'den daha çok seviyor!
Aziz Yıldırım sezonun sorumluluğunu üzerine alırken, demokrasiden falan bahsetti. Hangi demokrasi, İsmail Kartal'a tribünden talimat verecek gücü kendinde bulur, onu boş verin.
İsmail Kartal da hükümsüz bir teknik adam olarak tarihteki yerini aldı. Onun "yetkisiz eleman" duruşunun" Fenerbahçe'de nelere mal olduğunu da birileri hesaplasın.
Demokrasi masallarıyla!
İsmail Kartal'ın yapacağı ilk iş, Hamza Hamzaoğlu'nu tebrik etmek olmalıydı. Ama o beceriksizliğini ucuz tesellilerle örtme yolunu seçti.
Hakemlere yüklendi.
O hakemler ki, ligin ilk yarısında verdikleri penaltılarla İsmail Kartal'ın, "her kararına saygı duymalıyız" dediği hakemler.
Hakemleri eleştirmek bizlerin hakkı. Çünkü sezon başından beri onlara tepkimiz aynı.
Akıl almaz kararlar verdiler.
Takım ayırdılar, adam kayırdılar.
Bazıları düdüklerinin ve kartlarının karşılığında ruhlarını Melo'ya teslim ettiler.
Melo'nun bu sezonu kırmızı kart görmeden tamamlaması, hakemlik mesleğinin en büyük utancıdır.
Bazı hakemler, Melo'yu emzirdikleri düdükleri, bir kanalizasyon çukuruna atsınlar.
Düdüklerini atamıyorlarsa kendilerini atsınlar.
Kokuları asla değişmeyecektir!