Yetkililerin içine sindirdiği, öldüresiye dayakların muhatabı çocuklar.
Bedeniyle birlikte, ruhlarının mavisi de kirlenmiş çocuklar.
Büyüklerin cüzamlı gözüyle baktığı, öksüz ve yetim çocuklar.
Oğlancı çakalların oyuncağı çocuklar.
Üçüncü sayfa çocukları, manşet çocukları.
Allah'ın emaneti çocuklar.
Küçük gövdelerinin içine büyük sorumluluklar yüklenmiş hayat işçileri.
Soğuğun üşüttüğü, rüzgarın çürüttüğü kuru yapraklar.
Evlerinden kaçmış çocuklar, evlerinden kaçırılmış çocuklar.
Başlarken bitmiş çocuklar, sonsuz bir sefere çıkarken yolunu kaybetmiş çocuklar.
Kendi ölümünü naklen izleyen çocuklar.
Kemikleri çıkmış, bilmem kaç gram etler.
Hayata ve insanlara karşı öfkeli iskeletler.
Korkudan sinmiş çocuklar, vahşetin sırtına binmiş çocuklar.
Susturulmuş çocuklar, kıstırılmış çocuklar.
Politikanın koleksiyonuna, öldüresiye dövülmüş pozlarla giren harcanmış çocuklar.
Sokaklardaki cam kırıkları.
Hıçkırıkları duyulmayan ana kuzuları.
Bir kitapta okumuştum. "Çocukluk, Allah'ın dünyaya gülümsemesidir" diye... Çocukları ağlatanların da, ağlayacağı günler kaçınılmazdır.
O yüzden diyorum ki...
Ey çocukların kaderiyle insafsızca oynayanlar! Ve bu oyunu seyredenler! "Bugün yok saydığınız çocuklar, yarın sizin çocuklarınızla karşı karşıya gelecek."
Hesabı kesmeyeceklerini mi sanıyorsunuz?