4 asker öldü.
Kiralık katiller, Amerikan senaryosunun seçilmiş adamları filmin içinde.
Ülkeye huzuru çok gören kalleşler, meselenin ortasında.
Teröristlere övgü koroları da, tetiği çekenler kadar suçlu.
Onların kirli parmak izleri, gazetelerde de mevcut, silahların üzerinde de.
Terörizme arka çıkanlar, gerçek barışı istemiyor.
Çünkü Büyük Ortadoğu Projesi'nde Türk ve Kürt insanının barış içinde yaşaması yok.
Türkiye'nin üniter devlet yapısının ve haritasının bozulması var.
O yüzden Amerikan uşaklığının adı demokrasi oldu.
Bizler annelerin hayatla barışık olduğu, yürekli bir ülke düzeni istiyoruz.
Kürd ili hicaz şarkıları da dinlemek istiyoruz, nihavent şarkıları da.
Öleceksek, şarkılarda ölelim.
Silahlarını gözyaşlarıyla ıslatan askerler, analarını da ağlatıyor çünkü.
Devlet büyükleri de annelere soruyor. "Bir isteğiniz var mı?"
Elbette var, oğlunu istiyor, verin hadi!
Anneler saygılarından susuyor.
Annelerin savaş istemediği bir dünyada, savaşı politikacılar istiyor, böyle puslu havaları seven gazeteciler istiyor.
Katranlara, insan canından daha çok değer veren patronlar istiyor.
Açılıma verdiğimiz destek, Doğu'nun sahipsiz topraklarına bereket, ülkemize huzur gelmesi ve kanın durması adınadır.
Hayatların sebil olması adına değil.
Ama bakıyoruz da...
Ne çocuklarımız evlerine dönebiliyor.
Ne güneş yükseliyor Doğu'dan.
Umutsuzluğa mı kapılalım?
Hayır! Biraz daha açılalım.
Ülkenin kaderine atılan düğümü mutlaka çözeceğiz.
Hayatta kalmak için, ölümü aşmak zorundayız. Ama savaşmak zorunda değiliz.
Çünkü anneler savaş istemiyor.