Türkiye'nin en başarılı valilerinden Nuri Okutan, Trabzon'dan Şanlıurfa'ya atandığında, bu soruyu kolayca yanıtlamaya imkan veren büyük bir laboratuara geldiğini gördü.
Çünkü Şanlıurfa'da; Türk-Kürt ve Araplar, aralarında hiçbir sorun olmadan rahatça yaşıyorlardı.
Peki bu insanları bir arada tutan neydi?
Vali Okutan yanıtı Mevlana'nın sözünde buldu: "Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir..."
"Aynı duyguyu paylaşmak..."
Birlikteliğin sırrı işte bu.
Peki Şanlıurfa'da "aynı duygu" nasıl oluşturulmuş?
Vali Okutan "ŞANLIURFA" isimli kitabında şöyle anlatıyor: "Şanlıurfa'da ana unsurlarıyla Türkçe, Kürtçe, Zazaca ve Arapça konuşulmaktadır. Ancak bu farklılıklara rağmen Cumhuriyet döneminden bu yana, etnik çatışma görülmemiştir. Bu topraklarda temel alınan 'dostluk' Hz.
İbrahim'in hikayesiyle desteklenir: Hz.
İbrahim ateşe atıldığında gagasıyla su taşıyan kuş, taşıdığı suyla ateşin sönmeyeceğini bildiği halde dostluğunu belli etmek için su taşımaktadır.
İşte Şanlıurfalılar kendilerini 'Kürt Mehmet' , 'Arap İsmail' olarak değil 'Hazreti İbrahim'in hemşehrileri' olarak ortak değerler ve dostluk üzerinden tanımlamaktadır."
Şanlıurfa'yı büyük bir orkestraya benzeten Vali Okutan'ın devam ediyor: "Bu şehirde her saz kendi tınısıyla, kendi sesiyle var olabilmektedir. Kürt, Kürt olarak; Türk, Türk olarak; Arap, Arap olarak yaşayıp kendi kültürünü, dilini, anlayışını, gelenek ve değerlerini yaşatmaktadır. Şanlıurfa'da diğerini 'ötekileştirmeden' huzur içinde yaşanılmaktadır."
Okutan, farklılıkları ayrılık ve sürtüşme sebebi olarak görmek yerine, zenginlik kaynağı olarak muhafaza etmek gerektiğine dikkat çekiyor. "Şanlıurfa Modeli"nin yaygınlaştırılması mümkün.
Ama ne yazık ki, silahlar konuştukça "ortak duyguyu" oluşturmak imkansız hale geliyor...