*
Sevgili Jale Hanım, ben iki yıldır İstanbul'da çalışan, 33 yaşında yabancı uyruklu bir kadınım. Ülkemde bir kızım var. Annem bakıyor. Çalıştığım yerden çok memnunum ama orayı terk ettim. Sonra bir Türk'e aşık oldum ve hamile kaldım. Aldırmayı çok istedim ama olmadı. Şu an yedi aylık hamileyim ve henüz doktora bile gidemedim. Sevgilimin yanında kalıyorum ve bu durumda çalışamıyorum da. Maddi durumumuz çok kötü. Karnımdaki çocuğu bakması için iyi bir yer bulsam vermek istiyorum. Çalışmak zorundayım. Memleketimdeki kızımı çok özlüyorum. Sevgilimle aram çok kötü. Çok yalnız ve çaresizim. Bana yardım edecek kimsem yok. Eski çalıştığım patronum çok iyi biri ama ondan da yardım istemeye yüzüm yok. Ben ne hatalar yapmışım. Kendime inanamıyorum. Sevmek, güvenmek istedim. Şimdi düştüğüm duruma bakın! İnanın her gün ağlıyorum. Bazen karnımdaki bebeğimle ölmek istiyorum. Jale Hanım, beni anlayamazsınız. Bir çıkış yolum yok! Ne yapacağımı bilemiyorum. Benim yerimde olsanız, ne yapardınız? Rumuz: Roza
Sevgili kardeşim, yaşadıkların zor kabul ediyorum ama kendine zarar vermek gibi kötü düşünceleri lütfen aklından çıkart! Çocuğu bir başkasına verme fikri de yanlış. Onun sadece sana ihtiyacı var. Yasalar gereği de bu yanlış. Bunu biliyorsun. Bazı bencilliklerin olmuş. Buna bir son ver. Şu an anladığım kadarıyla sana yardım edebilecek tek kişi eski patronun. Ben onların seni bu durumda biraz rahatlatacakları kanısındayım. Şimdiden sonra, çocukların için mücadele edip, onlar için çabalamalısın bana göre. Kaçmak en kolay ama doğru olmayan çözüm. Güçlü ol ve ayakta kalmak için hep pozitif düşün.
