Sizlere en büyük pişmanlığımı diye getirmek için yazıyorum. Ben son evre kanser hastasıyım! 10 sene önce 43 yaşımdayken eşimi ve oğlumu terk ettim. Hayır kadın uğruna değil, para kazanmak için! O günlerde ayak bağı gibi gördüm onları. Eşimin bitmeyen suçlamalarının da etkisi var tabi. Hadi karım bir yana da, oğlumdan nasıl vazgeçtim ben? Sizin vasıtanızla evladıma ve diğer terk edilen gençlere yalvarıyorum; Bizleri affetsinler ve bir kere dahi olsun babalarını arasınlar... Rumuz; Demirer
S.U. CEVAP; Kanser hastalığının tek çaresi umudu kaybetmemek biliyorsunuz. Benim bilmediğim ise, 'ailenizi geride bıraktığınızda' biri çıkıp da aynı şeyleri söyleseydi sizi etkileyebilir ve kararınızdan vazgeçirebilir miydi acaba? Ayrıca hiçbir kadın ve evlat, babalarının" Ben önce zengin olayım, sonra size sahip çıkacağım" demesine inandırıcı gözüyle bakmaz, bakamaz. Geç de olsa umudum ailenize kavuşmanız...
TİK TAK TAKTİK!
Abla biz geçen yıl 'Kızları tavlayamıyoruz' diye yazmıştık. Siz de çevremizdeki kızları 'Oxford mezunu' sanıp kültür-edebiyat-sanat filan demiştiniz. Abla bunlar bildiğin kız! Senden isteğimiz 'işin sırrı!' Önce hangi duygularına hitap edelim? Rumuz; Kankiler
S.U. CEVAP; Galiba en büyük hatayı şurada yaptık; kızların 'tavlanma noktalarının' farklı yerlerinde olduğunu bilemedik. Zamane kızlarının her birinin kilidi başka model ve anahtarları da değişik. Klişe sözcük ve davranışlarla girizgah yapmanız ters tepti. Kitap kurdu ama vasat güzellikte birine "Seneye mankenler yarışmasına girsene" demek gibi. Bildiğinizi okuyun...