* Canım Jale Ablacığım, seni çok seviyorum. Ben sana Trabzon'dan yazıyorum. Ben 16 yaşındayım ve 11 yaşında yanlış tedavi sonucu gözlerimi kaybettim. Daha doğrusu sadece ışığı görebiliyorum. Bu ışık bile beni mutlu etmeye yetiyor ama benim yine de büyük bir derdim var. Ben teyzemin kızını çok seviyordum. O şimdi sözlü. Sözlüsü olan genç bunu öğrendi ve beni uyardı. Sonra ben bu kızı unutmak için biriyle çıkmaya başladım. Çıktığım kız beni çok incitti. Gözlerimin durumu onu sıkmaya başlamış. Başlarda bana acımış ama bu ilişkinin yürümeyeceğini anlamış. Bu beni o kadar üzdü ki anlatamam ablacığım. Anladım ki bana mutluluk haram. Ölmek istedim, yapamadım. Aileme de bu halimle yük olmak istemiyorum. Kendi işlerimi tam anlamıyla yapamıyorum. Onlar yaşlı insanlar. Bu hayatta ben neden bunları yaşıyorum? Seni de üzmek istemem abla ama çok çaresizim. Okumayı, bir meslek sahibi olmayı çok isterdim. Rumuz: Kadersiz
Sevgili oğlum, durumundan tabii ki etkilendim ama içinde seni ayakta tutan bir güç var. Bunu biliyorum. Akrabana aşıkken, yeniden sevmeyi başarmış ve aslında hayatla mücadeleye başlamışsın bile. Sakın umutsuzluğa düşme. Bu kız bence sana değil aynaya bakıp kendine acısın! Yeniden sevip sevileceksin. Moralini bozma. Ailen için düşündüklerine de katılmıyorum. Bir anne ve baba hayatta oldukları sürece evlatlarının arkasındadır. Sakın böyle düşünme. Ayrıca, kendini geliştirebilirsin. Böyle yaparsan, hayata ve kendine katacağın daha fazla şey olur. Olumsuz düşüncelerden kurtul ve hayata sımsıkı sarıl.