ŞİMDİKİ teknolojide fotoğraf çekmek çocuk oyuncağı olabilir, oysa geçmiş yıllarda yoksulluk çekenlerin çocukluk fotoğrafı yoktur, sadece hafızalara kazınan görüntüler kalmıştır.
Yemin olsun güzel yıllardı.
Bir çocuğun psikiyatr ve depresyon ilacıyla anılması ne mümkün!
Ülkemizde son 10 yılda kaybolan çocuk sayısı 60 bini aştı.
Güven içindeki sokaklar o zamanlar da çocukları kışkırtırdı ama lastik bir topla taştan kaleler bile onlara yeterdi. En çok da yazları!
Herkes çabuk acıkırdı.
Bir elde ekmek bir elde ısırılmaya mahkum nar gibi domates.
Dudak izlerinde leblebi tozları.
***
Şimdi ekranlarda bilgisiz ve görgüsüz şöhretleri bile jüri üyesi yapıyorlar ya o zamanlar radyoların da yarışmaların da anlamı vardı.
Mesajlar insanlık heyetine!
Otobüsler kalabalıktı, terli bedenler de çoktu ama kadınlara abanan çakallar İstanbul'a gelmemişti daha.
Utanmaya sıkılmaya gerek vardı, gururlu insanlar evlerinde kızılcık şurubu bulundururdu.
Kan kusuyorsa delil niyetine.
***
Evler ahşap evler kurt yeniği, her yağmurda damlar akardı.
Batan gemilerin yarısı komşuya.
Elde avuçta yoktu ama kapıya geleni geri çevirmek yazmazdı kitaplarda.
Aynı türküleri birlikte seslendirirdi komşular, "Fırat kenarında yüzen kayıklar!"
***
Delikanlı söylemlerin büyüsünde demlenirdi erkek çocuklar.
Kız çocuklar bezden bebeklerin saçlarını tarardı bütün gün.
Pazara giden annelerin eli doluysa çocuklar eteklerine tutunurdu.
Yazılan ilaçlardaki reçeteler de okunurdu yere düşen gazeteler de.
Arkadaşlık som altın.
Akşamları kapı önünde bir ıslık, "çık dışarıya dertleşelim" parolası.
Herkes diğerinin yarısı.
***
Kurşun kalemli yılların insanlığı eşliğinde, düşe kalka büyümeyi öğrendik de keşke çocuk kalsaydık kalamadık.
Hepimiz bir yerlere dağıldık.
Nerede olursak olalım aynı çocukluğu yaşayan insanların aklına geliyordur mutlaka.
O sımsıcak arkadaş ıslıkları.
***
O ıslıkların değerini bilenler o güzelim yıllara yanar da hala sanat denince Türkan Şoray'ın Filiz Akın'ın zarafetini arar.
Televizyonlardaki pespaye şöhretleri "gözünün tersiyle" iterken!
Çiçek satıyordu
Oturmuş yerde
Elbisesi kirli
Saçı beyazdı
Sevdiği dostları
Kim bilir nerde
Görse de kimseler
Tanıyamazdı
Toprağı kurumuş
Kırık dal şimdi
Denizler içinde
Batan sal şimdi
Hayatı dilinde
Bir masal şimdi
Anlatsa da kimse
Anlayamazdı
Hakkı YALÇIN
MUTLULUK TAKVİMİ
Bir insanın elinden işini alırsanız onun hayatını alırsınız.
KÜREKLİ CANİ!
Bir insanın bir köpeği elindeki kürekle "vura vura" öldürmesi, hayvanseverliğin hangi boyutta olduğunu mu gösterir?
Elinde kürek olanların her canlıyı öldürme hakkına sahip olduğunu mu? Hayvanlar için çıkarılan yasalar kürekli insanları koruyorsa boşuna konuşuyoruz.
O köpeğin yediği her kürekte çıkardığı sesi duymayanlar bizi mi duyacak?