HAFTA sonunda İstanbul Silivri'deydim, otomobille yolun kenarından geçerken ortalığa bir gübre kokusu yayıldı.
Gübrenin tabiat için ne kadar değerli olduğunu hissettiğim için dudaklarımdan bir cümle döküldü.
"Hayvanların dışkısı bile insanlardan değerliyken insanlar neden bu kadar böbürleniyor?" Cevap ortadaydı; insanlar konuşmayı biliyor.
Peki ne konuşuyorlar? İnsanları birbirine düşürmek ve kendilerine çıkar sağlamaktan başka hiçbir şey!
Kanserojen maddelerin enjekte edildiği ürünler tezgahlarda kapışılırken, artan hastalıkların sebebinin insandaki ihtiras olduğunu söylemeye gerek yok.
Organik besinler yetiştirmek için gübreye duyulan ihtiyacın her yıl biraz daha çoğalması sebepsiz midir?
İklim değişikleri, depremler, küresel ısınma derken dünyanın gösterdiği reaksiyonları kadere bağlayanlar, ölen insanlara değil sadece kaybettikleri paraya ağlıyorlar.
Bu dünyayı çocuklardan kiraladık ve ama borcumuzu ödemek şöyle dursun, o borçları çocuklara yüklüyoruz.
İnsanlar kendilerini bu gezegenin sahibi zannediyor, o yüzden dünyanın kanını emiyor.
Stabil tehlikeler kimsenin umurunda değil.
Biliyoruz ki salya sadece hayvandan akmaz, bütün pisliklerin çöplüğü haline gelen denizler insanlara "salyasını" iade etti. Dünyadaki karbondioksiti en çok emme görevi üstlenen denizlere sahip çıkmayanların "salyasıdır" bu!
Konuşmayı bilmeyen denizler de bunu "ifade" etti.
Oysa insani değerleri ayaklar altına alanlar insanlık adına gurur duyulacak tek gerçeği işaret ediyorlar; para!
Hayvanların önüne o parayı atın bakalım hangisi yiyor?
İnsan şerefini para için satar mı? Ne yazık ki satıyor!
Not: İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok sevenlerin gittikçe çoğalması sebepsiz değildir.
Bazılarının parasından başka hiçbir şeyi yoktur, o paraya gösterilen sahte saygıdan memnun olur. Bazıları da paranın kokusunu alınca hamamböceği olur!
İnsanlıkla arası olmayanların bankada parası çoktur ama kirlerin parayla süslendiği yerde gerçeklere seslenmenin de hükmü yoktur.
Geçen hafta içinde Ataköy girişinde BMW otomobilinden maskesini yere atan bir züppeye "yaptığınızla gurur duyun" diye haykırdım.
Verdiği cevap kendine yakışan biçimdeydi; "sana ne ulan!" Lüks otomobiliyle insanları öldürüp sokakta fink atanlarındı bu memleket, maske ne ki!
Ama dikkatlice baktım adamın da salyaları direksiyondaydı.
Mutluluk Takvimi
Gittiğin günden beri
Başladı içimde
Korkusu ölümlerin
Hep koştum limanlara
Belki gelirsin diye
Vurdu kıyılara
Çakıl taşı sevgilerin
Gittiğin günden beri
Doladım dilime
En buruk şarkıları
Gölgeni aradım
Sokak lambalarında
Rüzgarlar çaldı
Aralık kapıları
Gittiğin günden beri
Mevsimler gelin oldu
Ben delin
Hakkı YALÇIN
Rüzgarla buluşan tepeleri seviyoruz hala; alçaklara inat!
Recep Çilingir
Geçirdiği kalp krizi sonucu yoğun bakımdaydı da dünkü internet siteleri "Recep Çilingir yaşam savaşını" kaybetti diye yazıyordu.
Dostumuz arkadaşımız, birlikte çalıştığım Halil Çilingir'in abisi.
Recep Çilingir yaşam savaşını sadece kalp krizine değil medyada ayakta kalabilmek için de verdi. Aslında krizini bu acımasız sistem tetikledi.
Güzel insandı, vicdanlı insandı mekanı cennet olsun.