Semt pazarlarına akşam çökünce, ezik domatesleri toplardı.
Kimseye boyun eğdiğini hatırlamam.
El etek öptüğünü de...
Allah'tan başka kimsenin karşısında diz çöktüğünü de.
Bir adam tanırdım.
10 parmağında 10 karanfil.
Çocukları hastalanınca, kolundaki saati satardı. Kimseyi satmazdı.
Can olurdu mahalledeki çocuklara, cana kıyan olmadı hiç..
Bir ağacın gölgesine otursa huzur bulurdu.
Allah'tan başka kimseden korkmazdı.
Gururla okşardı boynundaki yağlı ipi.
Bir adam tanırdım.
Yoksuldu ama gönlü gani adamdı.
Hep aynı gazeteyi okurdu.
Gözünden okurdu adam olanı.
İnsan onurunu hiçbir şeye değişmezdi.
Parası olmazdı. Parasız adamların dostu olurdu, adamlığı olmayan paralı züppelere inat.
Akşamları usul usul türkü söylerdi.
Not bırakırdı arkadaşlarına. "Akşam eve dönmezsem, ya karakola, ya morga bakın" derdi.
Bir adam tanırdım. Övünmeyi bilmediği için, yiğitliğini fark eden olmadı.
Eskiden böyle adamlar çoktu.
Onlar bizim için büyük adamlardı. Şimdi onların yerini alan adamlara bakıyorum da...
Bir ülkede çocuklara tecavüz edenlerin neden korunduğunu.
Uyuşturucu satanların neden el üstünde taşındığını.
Ve gelecek adına neden korkmam gerektiğini, daha iyi anlıyorum.