Hayatı unutacak kadar insanlığa sevdalı.
Mutlulukla hiç sevişmemiş, bu vefasız düzende.
Ekmeğini acıya banmış.
Geç yatmış, erken uyanmış.
Hala memleket havalarına ağlıyor.
Kim bilir hangi sokakta bırakmış çocukluğunu.
Bir kadın var, öğrencilerine hayat kitabının her sayfasını okutan bir öğretmen belki.
Bütün çocukların annesi.
İçini kendine döken bir bulut.
Taş plaklardaki gazeller kadar eskimiş güzelliklerin bekçisi.
Sadri Alışık filmlerinin içinde kalmış.
Yüreğinde fırtına, yüreğinde tipi.
Hayatın acımasızlığına karşı, gururla taşıyor boynundaki ipi.
Her çocuğa aydınlık kapıları açıyor, birileri kapatmak isterken.
Bilginin en büyük hazine olduğunu biliyor da, sevginin gücünü inkar etmiyor.
Ne din tüccarlarına gönül vermiş, ne laik hırsızlara.
Politikanın unuttuğu herhangi bir kadın.
Sokaklarda çantası kapılan, gasp edilen sayısız kadından biri.
İçindeki ürkek kuşları kimseye göstermiyor.
"Nehirler derin, dağlar yüksektir" deyip, dünden iki misli çalışıyor, yarınlar için.
Maskeli balolara katılmıyor.
Su katılmamış dürüstlüğüne.
Yüzü de anne, yüreği de...
Bir kadın var, tarihini kendi yazıyor, başkalarına yazdırmak yerine.
Birilerini kızdırmak adına da hiçbir korkusu yok.
Bir kadın var, Türkiye'de esamesi okunmayan herhangi kadından biri.
Öğretmen, işçi, memur, polis.
Renkli dünyanın pisliğine inat, hala siyah beyaz.
O kadınlardan hep var.
Onlar şarkılı bir masalın içinde yaşar.
Onlar olmasa ülkemizdeki bütün ışıklar söner.
Ben bir anama inanırım, bir de onlara.