Sanayi tipi küçük bir buzdolabı, dört minik can aldı. Dolabın içine giren en küçüğü 4, en büyüğü de 11 yaşındaki çocuklar, kapısını kapatmış ve içinde havasızlıktan boğularak hayatlarını kaybetmişlerdi.
Sonra gazetelerde amca Mustafa Üçer'in sözleri yer aldı:
- Şüphelerim var, o çocuklar oraya nasıl girerler?
Sonuç son derece vahim, ama ortada yadırganacak bir durum yok. Çocuk bunlar; ne zaman ne yapacakları belli olmaz. Öyle icraatlara imza atarlar ki, akıl sır ermez.
Çözemezsiniz nasıl olduğunu.
Kendi başlarına bırakmaya gelmez.
Sürekli dikkat ve denetim gerekli...
Aksi takdirde bu tür dramlarla karşı karşıya kalmak kaçınılmaz!
Belki de dünyanın en zor işidir çocuk büyütmek... Dünyaya getirirsiniz, işin o tarafı çok kolay! Buna karşılık, onları yetiştirmek büyük fedakarlık ve sabır ister. İğne ile kuyu kazmaya benzer. Çünkü, asıl zorluklar daha sonra başlar. Kesintisiz 24 saat ilgileneceksiniz. Maddi ve manevi bütün ihtiyaçlarını karşılayacaksınız. Sağlıklı bir birey olarak yetiştireceksiniz. Topluma faydalı ve düzgün birer fert olmaları için çalışacaksınız. En önemlisi de iyi bir eğitim vereceksiniz. Bunları asgari seviyede bile yapamıyorsanız...
İleride ortaya çıkacak acılara ve istenmeyen sonuçlara da hazırlıklı olmanız gerekir!
Şu drama bakın:
Çobanlık yapan baba kendi çapında çocukları için elinden geleni yapmış.
Yememiş, yedirmiş; giymemiş giydirmiş.
Kendi anlatımına bakılırsa, çocukların ihtiyaçlarına yetişebilmek için 8 yıldır ayağına ayakkabı bile almamış.
Nihayet, belki de dünyanın en zor işini yapmış. Mehmet Üçer, 2-2,5 metreküplük dolabın kapısını açmış. İçinden dört yavrusunun cesedini kendi elleriyle tek tek çıkarmış. Dört çocuğunu kaybetmenin acısına ilaveten, böyle bir acı daha yaşamış!
Allah kimseye vermesin...
Bırakın yaşamayı, düşünmesi bile korkunç! Bundan sonra olacaklar belli:
O yaşadıkları, bir ömür boyu Mehmet Üçer'in hayalinden silinmeyecek. Zaman içinde yok olup gitmeyecek. Tam tersine, yüreğine düşen bu ateş, her geçen gün daha da büyüyecek. Yaşadıkça alev alev yanacak.
Üçer Ailesi için artık yapabileceğimiz hiçbir şey yok. Telafisi de tedavisi de mümkün olmayan bir dramla karşı karşıyayız. Buna karşılık, çevremiz benzer tehlikelerle burun buruna yaşayan yüzlerce, belki binlerce çocukla dolu!
Kimi, sokaklara salınmış, yalın ayak, başıkabak arabaların arasında koşuşturup duruyor. Ayyaş babasına şarap parası topluyor. Kimisi, elinde taş, yasa dışı örgütlerin maşası olarak kullanılıyor.
Güvenlik güçlerine taş fırlatıyor. Kimini de "Evde ayağıma dolanmasın" diyen annesi sabah sokağa salıp, akşam eve alıyor.
Bir de bunlara ilave olarak, zengin muhitlerin değersizlik batağına saplanmış çocuklarımız var. Onlar da biraz büyüdüklerinde ya elde bıçak ana ve babalarına saldırıyorlar ya da testere ile arkadaşlarının kafasını kesiyorlar.
Hepsi de bu toplumun fertleri ve bizim çocuklarımız... Zamanında ve yeterli ilgi, onların hem en temel ihtiyaçları, hem de en doğal hakları. Mecburuz, hatta mahkumuz, onların bu ihtiyaçlarını karşılamak zorundayız. Görüyorsunuz işte, son pişmanlık fayda vermiyor!