Bunun için de en uygun günler Şaban ayının son günleriydi. "Yevmüşşek" yani "şüpheli günler" olarak adlandırılan o günlerde kadılar ve hatta müftüler günün ilk ışıklarına kadar Ramazanın müjdecisini gözlerlerdi. Sonunda bir "ayı ilk gören" koşarak ve heyecanla gelir kadının huzurunda o payeyi alırdı. Bu bir yeminle noktalanır Ramazan böylece toplar atılarak her tarafa duyurulurdu.
Çocukların ramazanı
Sonra da Ramazan ayının teknik inceliklerine gelirdi sıra. Çocuklar mesela; oruç tutmak isteyenleri sahura kaldırılır ama öğlene kadar oruçlu kalmalarına izin verilirdi. Kuşluk denirdi çocukların bu "oruç hikâyesine!"
Ramazanın ilk iki haftası yani ilk on beş günlük dilimini içeren kısmına "yokuş" sonra Ramazanın on beşine ikinci haftasını yani ikinci on beş gününü kapsayan kısmına da "iniş" denirdi. İşte iftar vermeler, iftara gidişler, bu gece ne yapalım, sahura ne hazırlayalım gibi kaygılar, ardından yirmi bir, yirmi yedi. Derken hatim. Ve son demi gelirdi o "en önemli ayın"... Yine aya takılıyor gözüm. Bütün bunları unutmuşum ilk günlerde. Şimdi acaba yine birileri çıkıp bunu yaşadığı yere duyurmak için o güzel heyecanı duyumsuyor mudur? Bu gelenek devam ediyor mudur dahası? Aynı heyecanla yaşamını güzel bir oyunla renklendirecek birileri ve bunu taltif edecek birileri kalmış mıdır gerçekten?
Yeryüzünde rasat
Gökyüzünü gözlemlemek hep bir ilginçlik içermez mi? Yeryüzü krallığının bu inatçı gözlemcisi bunu yine yeryüzündeki yaşantısını taçlandırmak için yapmaz mı? İki sorunun da yanıtı evet değil mi? Gökyüzündeki milyon yıllık gelenekle kurduğu bağı, o milyon yıllık büyük olayı nasıl bir inanış "imgesi"ne dönüştürüyor insan...
Bir "an"ı bekliyor insanlık, bir imgeyi gözlüyor gökyüzünde... O beklenene artık sadece bir "ay"mı denir, bekleyen sadece bir ışık kümesini mi beklemektedir bilinmez. Merak ve ilgi var olduğu andan bu yana eksilmedi yaşamından insanlığın. Ne demiştik; Ramazan ayının ilk günleri o gökyüzü güzelliği gecenin kendini ipince bir ışık huzmesi gibi beliriyor hayatımızda; Ramazan hilali...