Sevildiğinin farkına varınca, sahiplenme duygusunu hayvansal bir tarza dönüştürüyor.
Daha ilk girişte öğütmeye başlayan dişliler gibi.
Seven bir erkek tarifini yaptığınız zaman, elinde çiçeklerle sevgilisinin kapısında bekleyen birini hayal etmiyoruz elbet. Otururken kadının sandalyesini çeken, kadından sonra oturan birinden de geçtik.
Ama bir kadına nasıl davranması gerektiğini bilen, en azından centilmen birini hayal ediyoruz.
Bazı erkekler, kaba düşünceleriyle örüyorlar duvarları. Sonra da onu yıkmaya çalışıyorlar.
Kadınların sevgiye aç olduğu bir ülkede erkek olmak, o açlığın ruhunu değil, bedenini doldurmak demekse, erkekler zaten sınıfta kalmış demektir.
O yüzden gecelerin erkekleri, kendilerini geliştirmek için, birer fırın ekmek yemeli.
Ya da "Bizler hayvani dürtülerin esiriyiz" pankartı asmalı, gömleklerinin arkalarına.
Bunları niye yazdım? Çok sevdiğim kız arkadaşlarımdan biri, gözlerinin altı morarmış biçimde yanıma geldi.
Sevgilisi vurmuş. 3 yıldır birlikteler. "Bu ilk darbe mi?" diye sordum, "Yoo" dedi, "Ama ilk kez bu kadar şiddetli."
A benim aptal arkadaşım. Azar azar şiddeti yükseltirken, bugünlere geleceğini bilmiyor muydu?
Kendisine polise başvurmasını bile söyledim.
Ama aşk başka bir şey. Korkularının gizli yüzü her şeyi açıklıyordu. O yüzden çok fazla diretemedim.
Bir adım öne çıkmanın, iki adım gerileme olduğunu düşünen, o kadar çok kadın var ki.
Kız arkadaşımın çaresizliğine inat, bu hayvani dürtülerin sahiplerine yüklendim.
Belki yazdıklarımı okurlar da, alınırlar diye.
Ama onlar okuduklarını anlamaz ki!
Ayrıca sevdiklerinin ruhunu okuyamayanlar, beni okusa ne yazar.