Türkiye'de emeklilik sistemi, özellikle 8 Eylül 1999 sonrasında sigortalı olanlar için yeni düzenlemelere sahne oluyor. Bu kapsamda, Emeklilikte Yaşa Takılanlar (EYT) ile ilgili yapılan düzenleme sonucunda, 8 Eylül 1999 öncesinde sigortalı olanlar için yaş şartı kaldırıldı. Ancak, bu tarihten sonra sigortalı olanlar için kademeli yaş şartı getirildi. Bu yeni düzenlemeler şu şekilde:
Türkiye'de emeklilik sistemine yönelik yeni düzenlemeler, özellikle Emeklilikte Yaşa Takılanlar (EYT) kapsamında dikkat çekiyor. 8 Eylül 1999 tarihinden sonra sigortalı olanlar için belirlenen kademeli emeklilik şartları, işe giriş tarihlerine göre farklılık gösteriyor. Bu yeni şartlar şöyle sıralanı
15 yıl sigortalılık, 3600 prim ödeme gün sayısı, kadınlarda 50, erkeklerde 55 yaş şartı.
Kadınlar 58, erkekler 60 yaşını doldurmalı ve 7000 gün prim ödemeli ya da 25 yıl sigortalı olup en az 4500 gün prim ödemeli.
5510 sayılı Kanun'a göre, kadınlar 58, erkekler 60 yaşını doldurmalı ve 7200 gün prim ödemeli. 1 Ocak 2036'dan sonra, belirlenen yaş hadlerine göre emeklilik.
Kadınlar ve erkekler için 2036 sonrası kademeli yaş hadlerine 65 yaşını geçememek üzere 3 yıl ekleniyor. 5400 gün prim ödeme şartı getiriliyor.
30 Nisan 2008 - 31 Aralık 2008 arası sigortalılar için 4600, sonrası için her yıl 100'er gün eklenerek prim gün sayısı artırılıyor.
Bu düzenlemeler, Türkiye'deki emeklilik sistemini daha kapsamlı ve esnek hale getirirken, farklı tarihlerde sigortalı olan bireyler için çeşitli emeklilik koşullarını belirliyor. Bu yeni şartlar, hem emeklilik yaşını hem de gerekli prim gün sayılarını netleştiriyor.
Kademeli emeklilik, emeklilik yaşının ve gerekli prim ödeme gün sayısının, sigortalının işe giriş tarihine ve belirli dönemlere göre değişiklik gösterdiği bir sistemdir. Bu sistemde, farklı dönemlerde sigortalı olan bireyler için emeklilik şartları değişir. Örneğin, Türkiye'de belirli tarih aralıklarında işe başlayan sigortalılar için farklı yaş ve prim günü şartları belirlenmiştir. Kademeli emeklilik, bireylerin daha uzun süre çalışmasını teşvik ederken, sosyal güvenlik sistemlerinin sürdürülebilirliğini de desteklemeyi amaçlar. Bu sistem, genellikle nüfusun yaşlanması ve emeklilik maliyetlerinin artması gibi sorunlara çözüm olarak geliştirilmiştir.
