Hiçbir iddiamızın kalmadığı grupta en rahat maçımıza çıktık. Zaten işin sportif yönünü düşünen yoktu. Siyaset maçın önündeydi. İki ülke arasında atılması gereken dostluk adımlarının şu maçlarla pekişmesi futbolun gücünü ortaya koyar. Halil'in golünden sonra Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül'le Ermenistan Cumhurbaşkanı Serj Sarkisyan'ın el sıkışması bunun en güzel kanıtıydı.
Biz yine işimize dönüp sahayı yorumlamaya çalışalım. Ermenistan, grubumuzun en zayıf takımı. Millilerimiz de tıka basa dolu tribünler karşısında hem biraz olsun kendilerini affettirmek hem de hocaları Fatih Terim'e bir veda hediyesi vermek için maça hızlı başladılar. İlk golde Halil'in vurduğu kafa kadar Arda'nın ortası da mükemmeldi. Bu golü seyrederken aklımıza "Acaba şimdiye kadar Nihat'a verilen şans Halil'e verilseydi ne olurdu?" sorusu geldi. İkinci goldeyse ileri çıkan Servet'in harika bir sol plasesini izledik. Top da gerçekten 90 diye tabir ettiğimiz yere gitti. Fatih Terim'in Belçika maçından değişik bir kadroyla çıkacağını tahmin ediyorduk. Beni şaşırtan ise milli formayla son maçını oynayacak Rüştü'nün neden 11'de sahaya çıkmadığıdır. Bu formsuzluğuyla neden çağrıldığını sorgulamak gerekir, ama madem çağrıldı jest yapılıp oynatılmalıydı.
Şu bir gerçek ki grup maçlarında sol kanatta sıkıntılar çektik. İsmail Köybaşı genç ve yetenekli bir isim. Umarım ki yeni teknik kadro bu çocuk üstünde yoğunlaşır. Ermenistan zayıf takım dedik ama Ceyhun'un kırmızı kartından sonra tehlikeli akınlar yaptılar. İlk yarıda tuhafımıza giden en önemli olay ise Bursa seyircisinin oynanan maçın milli maç olduğunu unutup Ankaragücü diye bağırmasıydı.
İkinci devre Fatih Terim, Tuncay'ı dışarı alıp İbrahim Kaş'ı savunmaya yerleştirdi. Bu da doğru bir hamleydi. Rakibimizin duran toplardan bulduğu pozisyonların karşısında bizim de çok net girdiğimiz pozisyonlar vardı. Gerçi şu maç için çok fazla bir teknik analiz yapmak gereksiz. Bitse de gitsek diye geçen bir maçtı. Demin de belirttiğimiz gibi maçın önemi politikti. Umarım işe yarar.