Bir Fransız aşçı,
Türk Mutfağını öğrenmek için
ülkemize gelmiş...
...
Sürekli gramlı-ölçekli
çalışmaya alışmış olan aşçı,
bakmış ki bizim tariflerde;
'Bir tutam' tuz...
'Bir çimdik' karabiber...
'Yeteri kadar' su...
'İki tıngırdatıp'
gibi, tamamen
muğlâk-kesin
olmayan ölçüler var!
Merak edip sormuş;
...
-İriyarı bir
aşçı ile narin bir
hanımın
parmağı, dolayısıyla
'tutamı-çimdiği'
hiç bir olur mu? Bu ne biçim usûl?
...
Yanıtlamışlar;
-Mösyö, bu "Osmanlı Usûlü!"
Bizde böyledir, işine gelirse...
...
'Ülkedeki bunca gelişmeden sonra,
birçok usûl gibi o eski yemek tarifleri
de değişime uğramıştır elbette'
derken tam...
Danıştay Başkanı'nın yıldönümü
konuşmasındaki sözleri, çıkarılan
çok sayıdaki reform paketine rağmen,
'adalet dağıtıcılarının' dahi henüz
köklü değişimden pek etkilenmediğini
ortaya koydu!
...
Başkan, yukarıdaki 'aşçı anekdotuna'
benzer şekilde, kararlarını;
"El yordamı ile!"...
"Göz kararı ile!"...
verdiklerini uluorta-apaçık belirtince,
yoruma gerek kalmadı belki, ama...
...
"Usûl" bakımından yanlıştı!
Toplantının mahiyeti, sözün sahibi,
ortam hassasiyeti dikkate alındığında
bu nitelemeler şakacıktan da olsa yerinde değildi!
...
"Esas" bakımından da, bu anlayışla
'hakkın yerini bulamayacağı' aşikârdı!
...
Netice itibariyle...
Gereği düşünüldüğünde,
konuşmadaki sözler "yok" hükmünde
sayılmalıdır!
...
Bu topraklar kolay huy değiştirmiyor!
Hâlâ; 'Bir tutam' tuz...
'Bir çimdik' karabiber...
...
Yersen!