GEÇEN yıl temmuz ayında annemi kaybettim. Bu benim annesiz geçen ilk Anneler Günüm.
O yüzden geçen yıl Anneler Günü'nde yayınladığım bu yazıyı bir kez daha yayınlıyorum.
Bütün güzel anneler aşkına.
Ölen annelerin ışıklar içinde yatmaları, yaşayan onurlu annelerin el üstünde tutulmaları dileğiyle.
Ben annelerin virüslü günlerde bir evi yönetmekte gösterdikleri sihri sevdim.
Güneş doğmadan kalkıp sokağı özleyen çocuklarına evlerin içinde park kurmalarını.
Her fırsatta komşularının halini hatırını sormalarını.
İşe gitmek zorunda olanların gözünü kırpmadan yollara düşmelerini sevdim.
Kendilerini erdemli bir hayata iliklemelerini, inleyen nağmelerini, ilahi ninnilerini.
Ben annelerin cam kenarındaki hüzünlerini sevdim.
Ben annelerin Allah'a secde eden duygularla hiçbir kula kul olmazlığını sevdim.
Bir kandil gibi kendilerini tüketirken bile etrafına ışık saçmalarını.
Her ay sonunda elde kalanı sıfırla toplayıp umutla çarpmalarını.
Maviliğini beyazlığını, sararmış fotoğraflardaki çocukluğunu genç kızlığını.
Ben annelerin pencere kenarındaki çiçekleri sularken gözlerindeki ıslak yalnızlığını sevdim.
Ben annelerin çocuklarını kitap gibi okurken kendilerini unutmalarını sevdim.
Sararmış fotoğrafların içindeki hallerini özlemelerini, gerektiğinde hastalıklarını bile gizlemelerini.
Başka umutları kalmadığında kaderin omuzlarına yaslanmalarını.
Her türlü şartta haksızlıklara direnç göstermelerini, iffetlerini hasretlerini.
Ben annelerin iliklerine işleyen merhametlerini sevdim.
Ben annelerin Hıdrellez gecesi karınca duasına çıkmalarını sevdim.
Kandil geceleri komşularına helva yapıp dağıtmalarını.
Yeşilçam filmlerinde kaybolmalarını, unutulmuş şarkıların içinde kendilerini bulmalarını.
Gülerken bile ağırbaşlılıklarını.
Ben annelerin iğneyi ipliğe geçiremeyen yaşlılıklarını sevdim.
Ben annelerin semt pazarlarında akşam saatlerini bekleyen çaresizliklerini sevdim.
Bütün dünya çocukları için el açtıkları dileklerini gökyüzündeki can yeleklerini.
Gönüllerini senede bir gün alsak bile hiçbir şekilde sitem etmeyen dağ gibi yüreklerini.
Pencerelerine konan cennet kuşlarıyla sohbetini.
Yaşlandıkça zorlu geçen kışlarını.
Ben annelerin çocuklara şeker dağıtan bakışlarını sevdim.
Ben anneleri anneme benzedikleri için sevdim.
Eli öpülesi oldukları için.
Mutluluk Takvimi
Kader rüzgarında
Hiç pes etmedim
Çocuklarım için
Bir pervaneyim
Eşimi kaybettim
Hiç ses etmedim
Hayat kavgasında
Ben bir anneyim
Sevgimle büyüdü
Bütün çocuklar
Hepsi de hüznünü
İçinde saklar
Mutluluk veriyor
Saçımda aklar
Hüzün denizinde
Ben bir anneyim
Hakkı YALÇIN
Annelere "gününü gösteren" düzen annelerin gününü kutlayamaz.
Soysuz şeyler!
Sırf para için zengin bir enayiden çocuk sahibi olup boşanan, aldığı nafakayla caka sattığı yetmezmiş gibi kendisini yeni zenginlerin kucağına atan kadına "anne" demem.
Her çocuk sahibi kadın anne değildir çünkü.
Çocuğundan bile utanmayan bir kadının annelikle aşkla ve haysiyetle ilgisi yoktur sadece parayla vardır.
Onlar magazin soysuzlarıdır!