Fenerbahçe dün gece kazanabileceği bir maçı kaybetti.
İlk yarıda rakibini ezen, sahanın her yerinde hakim bir Fenerbahçe vardı.
Futbolu ve çabukluğu yönlendiren kolektif oyunun da, arkadaşlığın da sahibi olan sarı lacivertli futbolculardı.
Ama ne yazık ki, sadece rakibi ezmekle yetindiler.
Son yıllarda gördüğümüz en aciz Galatasaray'a karşı ilk yarıda gol atamamak, Fenerbahçe kenar yönetiminin "beraberliğe galibiyet süsü vermek" düşüncesinin ürünüydü.
***
İkinci yarıdaki Galatasaray'ın oyunu dengeleme faslında, Fenerbahçe'nin içe dönük oyun anlayışının da etkisi büyüktü.
Bruno Alves'in atılmasının ve Emre'nin çıkmasının da...
***
Galatasaray'a gelince.
Oyuna bu kadar kötü başlamak, bir takıma ancak bu kadar güç verebilirdi.
O gücü de Sneijder verdi.
Son 10 dakikada sahneye çıktı.
Futbol topuyla tek kişilik harika bir düet yaptı.
Ardından muhteşem goller sergisine Sneijder imzalı iki resim astı.
***
Berbat bir futbolla da olsa, Fenerbahçe karşısında kazanmak doyumsuz olabilir ama.
Dün gece adalet ve hakemlik uyumsuzdu.
Daha maçın başında sahte penaltıya yataklık eden ve sarı kart görmesi gereken Burak Yılmaz'ın ikinci yarıda kendisine posta koymasını bile seyreden.
Melo'nun sarı kartını yine kendine saklayan bir hakemin adil olduğuna kimse inandıramaz beni.
Dezemaili'nin maçın başında Meireles'e yaptığı ve sarı kart görmediği pozisyonla.
Selçuk Şahin'in Tarık Çamdal'la omuz omuza girdiği pozisyonda gördüğü sarı kart.
Cüneyt Çakır'ın kaç puanlık yönettiğinin belgesidir.
Bu gerçekler onun arkasında duranların gururu olsun!