Bazen aralık bırakır, o kadar.
Tek tanık gözlerimiz.
Ne gördüysek o!
O kadar kitaplar okuduk.
Sayfaların yazdığı kadarını.
Bazen bir cümlenin altını çizdik, hatırımızda kalsın diye.
Ne bildiysek o.
Ne duygular, düşünceler taşıdık.
Hazmedemedik hiç bizim gibi düşünmeyenleri.
Sadece kendi ihtiraslarımıza serenat yaptık.
Bildiğimizi okuduk.
Ne dediysek o!
Ne deli aşklar yaşadık.
Şarkılar dinledik içimizi sızlatan.
Güller alıp, güller verdik.
Dışında kaldık, içimizde yaşattığımız derin duyguların.
Üç günde tarih olduk.
Ne sevdiysek o.
Ne dostlarımız oldu, ya da dost bildiklerimiz.
Kendimizi kalabalık sandık.
İyi günde herkes yanımızdaydı da, kötü günde kadavramızdan bile medet umdular.
Ne bulduysak o.
Her hakkı mahfuz korkaklığımızın.
Hayattan istediklerimizi alamadık da, borçlarımızı ödedik mi acaba?
Başkalarının hakları için sesimizi bile çıkaramadık çoğu zaman.
Suya sabuna dokunmadan temiz kalacağımızı sandık.
Ne diyelim.
Gaipten duyduğumuz seslerle oyalanalım artık.
Ne kadar sustuysak o!
Şimdi içimizden boş bir tren geçiyor.
İçinde sevdalarımız, hayallerimiz.
İnandığımız gibi olsun isterdik dünya.
Olmadı.
Şimdi hayatın kapısı aralıkken "keşke içeri girseydik" diyoruz belki.
Oysa iki kez aynı hakkı vermez zaman.
Ne ektiysek o!