Umudun köreldiği yerden yeniden başlamayı umuyorduk.
Kazanmayı gerektiren düşünce beynimizde vardı ama bazen talih de gerekiyor.
O talih, dün gece yine bizim uzağımızdaydı.
* * *
Mutlak galibiyeti ruhumuzla, bedenimizle istedik. Kazanmanın yolları kurgulanırken, ilk yarıda kendimize biraz geç kaldık.
Bir türlü ritm tutturamadık.
İlk yarının son 5 dakikasına kadar, rakip alana bindirmelerde azdık.
İki adamla, çok adamlı savunmanın içinde, havadan toplarla kendimize tuzak kurduk sanki.
Ne zaman ki, topu yere indirip, hantal Macar savunmasını bilek hüneriyle geçmeyi denedik, arka arkaya pozisyonlar ürettik.
Bireysel becerinin, takım oyununun önüne geçtiği bu dakikalarda, başroldeki adam Alper Potuk'tu.
* * *
İkinci yarıda yine baskı.
Golü de bulduk.
Ama her milli maçta bir intihar maestrosu sahneye çıkıyor.
Romanya maçında Volkan Demirel. Bu kez Semih Kaya!
Yediğimiz o basit gol, taçla onurlandırılmayı beklerken, futbolcuların başına taş yağması gibi.
Ve çok önemli iki puanı boş yere kendi çimlerimize bıraktık.
* * *
Dün gecenin öne çıkan ismi yine Arda Turan'dı.
Savunmamız bir çok kez ağır kaldı. Kanatlar çlışmadı.
İlk yarıdaki Alper özeldi.
Nuri'yi daha ne kadar bekleyeceğimizi merak ediyorum.
* * *
Sonuç olarak, hiçlikten çokluğa dönüş gecesiydi.
Futbol olarak zaman zaman kendimizle buluştuk ama gecenin içinden hedefini şaşırmış olarak çıktık.
Yolumuza elbette devam edeceğiz ama bize bir mucize serisi gerekiyor artık.