7 yaşında bir kızı var.
SGK, daha önce ödediği elektronik protezlerin 2 bin 141 lirayı aşan kısmını geri istiyor.
Malul Hasan Ata'nın borcu 74 bin lira.
Babasının protezli yaşamı o küçük kızın alışkanlığı ama icra takibi başladıktan sonra, 7 yaşındaki kızın korkularıyla hayalleri arasında soru işaretleri dolaşıyor. Çünkü bu parayı ödeyecek durumları yok.
Baba evden çıkarken kızı soruyor. "Ayağını vermeye mi gidiyorsun?"
Eve geç geldiğinde korkuya iliklenmiş yeni bir soru daha. "Ayağını geri mi istediler baba?"
Anayasa'nın 61. Maddesi diyor ki. "Devlet, harp ve vazife şehitlerinin dul ve yetimleriyle, malul ve gazileri korur ve toplumda kendilerine yaraşır bir hayat seviyesi sağlar."
Eğer yasalar o babayı korumaktan yanaysa yapılanın adını söylesinler.
O kız çocuğuna bu korkuları yaşatmak, çiçeklere kan sıçratmak değilse nedir?
Gücünü masum insanlara karşı çirkinleştiren zamanın, bu kız çocuğunun yüreğine işlediği korkuyu silebileceğini mi sanıyorsunuz?
Protezin parasını geri istemekle yükümlü olanlara karşılık, Hasan Ata "ayağımı geri verin" dese, kim alacaklıdır, kim borçlu?
Bunlar ne ilktir, ne son!
Değişen Türkiye'de değişmeyen haksızlıklar silsilesi ilelebet sürecektir.
Çünkü burası haksızlıklar mezarlığıdır.
O babanın protez bacağına Anayasa bile sahip çıkamıyorsa...
Yetkililer kendini haklı gösterme çabasındaysa...
Bizim de diyeceğimiz bir şeyler vardır.
"Bu ayıbı temizlemeyenlerin yüreğine protez takılsın!"
Ederi neyse biz öderiz.
Geri almak da yok!