Sanatçı olmaları dolayısıyla her türlü eleştiri hakkına sahip oldukları iddiasıyla hadlerini aşan sözler eden Metin Akpınar ve Müjdat Gezen'le ilgili gelişmeler, geçtiğimi haftanın önemli gündem maddelerindendi.
Özgürlükler konusunda ciddi sıkıntılar yaşanan dönemlerde susmayı ya da doğrudan yasakçıların yanında yer almayı tercih edenler, bu iki isimle ilgili başlatılan soruşturma üzerinden iktidara saldırmayı da ihmal etmediler, beklenebileceği gibi.
Gerek ideolojik ve gerekse mensup olunan toplum kesimi açısından bu iki kişiyi kendilerinden kabul ederler, Metin Akpınar'ın da, Müjdat Gezen'in de aslında suç sayılabilecek bir şey yapmadığı kanaatinde.
81 milyonluk ülkemizin kaymak tabakasını teşkil ettiklerine inanmanın yanında, 'Beyaz Türk' olduklarını ve kanlarının da mavi aktığını düşünen bu kesim, mevcut tablodan duyduğu rahatsızlığı ifade ettiğini düşündüğü hemen her şeyi normal kabul etme eğiliminde.
Sayıları pek fazla olmasa da gürültü çıkarabilme imkanları epeyce yüksek olan bu kesimin, uzunca bir süredir devam eden bu rahatsızlıklarını dile getirebilmek için akla gelen ve gelmeyen her türlü yolu denedikleri de, malum.
İnsanımızın çoğunluğunun teveccühünü kazanarak sandıktan başarılı çıkma şansına sahip olmadıklarını iyi bildikleri için en azından ortalığı mümkün olduğu kadar gerebilmek; şimdilik bulabildikleri tek yol… Başkalarını ortalığı germekle itham etmeyi unutmuyor oluşları da marifetleri arasında…
Konuya objektif yaklaştığı söylenebilecek olanlar arasında bile, bahsi geçen isimler biraz hadlerini aşmış olsalar da bu türden bir soruşturmaya gerek olmadığı fikrini dile getirenler oldu.
Ancak, konu ile alakalı tutumların odaklandığı noktanın, 'bırakın birileri ne istiyorlarsa yapsınlar ve akıllarından ne geçiyorsa söylesinler' şeklinde olması, düşündürücü bir husus.
Müsamaha gerekli ve güzel bir özelliktir. Ama her şey gibi onun da fazlası zarar…
Vandallığa övgü…
Sanki yaramazlık yapan çocuklardan bahsediliyormuş gibi, 'kim ne yaparsa yapsın tahammül edilmesi gerektiğini' söyleyenlerin, zevzeklik yapmayı alışkanlık haline getirenlere de bir çift sözleri olması gerekirdi. Ama, yok…
Bu 'bırakın yapsınlar, bırakın söylesinler' mantığının nerede duracağını kestirmenin güç olduğunu, biliyoruz.
Suriye'nin kuzeyindeki terör koridoru konusunda duyduğumuz: 'Bırakın PYD-YPG Suriye'nin kuzeyinde bir bölge oluştursun' ve benzeri sözler de, her meseleye tahammüllü bakılmasını isteyenler açısından sıkıntı değildi mesela.
Gezi Olayları sırasında etrafı yakıp yıkmakla kalmayıp bir yandan da yağmalayan Vandallar güruhunu alkışlamaktan bir hal olmuştu birileri. Yurt dışında kaçak olarak yaşayan Can Dündar'ın açıkça casusluk olan marifetini bile 'gazetecilik' olarak yutturma çabasındaydı bu kesim. Halen de bu gayretlerinden vazgeçmiş değiller.
Suriye ile ilgili gelişmelerin iyice hareketlendiği ve kimin ne yapmaya çalıştığını anlamanın iyice zorlaştığı bir vasattayız. Bu hengamede hangi çatının altında yaşadıklarını unutanların zevzeklikleri ile uğraşmak zorunda kalmak, can sıkıcı bir durum.
Tam da, muhataralı dönemlerde birbirine kenetlenme alışkanlığında olan toplumumuzun siyaset, medya ve kültür-sanat camiasının da kendisi ile benzer hisler taşıdığını görmeyi arzuladığı vakitlerden birindeyiz…
Olup bitenleri başka türlü aktararak insanımızı kandırabileceklerini zannedenlere, hesaplarının tutmayacağını söyleyebiliriz…
Milletimizin, 'Yerli ve milli' olmamakta kararlı olanlarla arasına koyduğu mesafe gün geçtikçe açılıyor çünkü…