İmralı ile yürütülen görüşmelerin en somut yansımasıdır bu adım.
Peki, Öcalan'ın "geri çekilin" mesajı PKK'nın bir zafer kazandığını mı gösteriyor?
Hayır.
Tam tersine PKK'nın silah bırakmaktan başka çaresi kalmamıştı.
Bunu görmek için Diyarbakır'da Nevruz kalabalığına değil, büyük fotoğrafa bakmak gerekir...
İşte göz ardı edilen o fotoğraf:
PKK artık tüm dünya tarafından dışlanmış durumda.
Daha önce bu örgütü kullananlar dahi, şimdi sırt çevirmek zorunda kaldı.
Bölgede dengeler değişiyor.
Yeni senaryolar uygulanıyor.
...Ve yeni senaryoda silahlı bir PKK'nın yeri yok.
Barzani "Silahlar susmazsa PKK'nın Kuzey Irak'ta kalmasına müsaade etmem" dedi.
Türkiye-Kuzey Irak ve ABD arasındaki üçlü mekanizma uzun süredir PKK'yı tasfiye etme planı üzerinde çalışıyordu.
Amerika, PKK'nın silah bırakmasını istedi.
Türkiye'nin Avrupa'da yürüttüğü diplomasi de başarılı sonuçlar vermeye başladı.
Ardı ardına baskınlar yapıldı.
PKK'lılar artık Avrupa'da eskisi kadar rahat değil.
Kandil'dekiler de huzursuz.
Çünkü uzun yıllardır Kandil'e göz yuman Kuzey Irak'ta durum gergin.
Irak Merkezi Hükümeti'yle aralarında her an çatışma çıkabilir.
Barzani; Irak'ın baskı ve tehditlerine karşı sığınacak tek ülkenin Türkiye olduğunu anladı.
...Ve Türkiye'nin taleplerini daha ciddi bir şekilde ele almaya başladı.
İşte böyle bir konjoktürde PKK'nın silah bırakmaktan başka çaresi kalmadı.
Türkiye süreci iyi yönetti ve yeni Anayasa kartı da kullanılarak PKK'nın silahı elinden alındı.
Altını çizerek söylemek gerekiyor:
PKK silah bırakmadı.
Silahı elinden alındı...
Peki Diyarbakır'da toplanan yüz binlerce kişinin sevincine ne demeli?
Neyi kutladı o insanlar?
Terörün 29 yıllık bilançosuna baktığınızda daha açık görebilirsiniz:
En çok PKK'nın dağa çıkardığı gençler ölmüş.
Yaklaşık 25 bin kişi.
Bölgedeki ana-babaların yüreği yaralı.
İşte o ana-babalar şimdi "barış gelecek. Çocuklarımız artık ölmeyecek" diye seviniyor.
Gençler; zorla dağa çıkarılmayacakları için bayram ediyor.
Olaya bir de bu yönüyle bakmak gerekir...