Sonra hangi yalan sevgiye kurban gittiğini. Önceki gün gazete haberlerini okuyunca, meseleyi daha iyi anladım.
Gönül Erdoğmuş adlı gelin, küçük kızını kurtarmak için, bu yalan evliliğe gelin gitmişti. İçim bir an cız etti.
Babam öldükten sonra, annem hiç evlenmedi.
Dün akşam onunla bu meseleyi konuşurken, "Sen para için böyle bir evlilik yapar mıydın anne?" diye sordum. "Hayır" dedi. "İnsanlar para hesabı yapmadan, gururlarının incitilmesine izin vermeden de çocuklarını büyütebilirler."
Anneme gururla baktım.
Bir kitapta, ya da bir köşe yazısında okumuştum da, aklımda kalmış. "Anneler eşit dağıtılmıyor."
Kendimi talihli saydım.
Sonra o kadını konuştuk aramızda.
Ekranlardan birinde yine bu haber vardı.
Ortada para falan olmadığı gibi, Safiye Soyman ve kocası fena halde paralıyordu. "İnsaf" dedim.
Neredeyse bütün televizyon kanallarında Safiye-Faik saldırı şirketi.
Karşılarında sahipsiz bir kadın.
İki gündür yüklendikçe yükleniyorlardı.
Bir anlaşma yapılmış. Tek taraflı bir anlaşma.
O anlaşmada kadın hizmetçi yapılmış, Safiye Soyman ile kocası da, hem noter olmuşlar, hem davacı.
Oysa gerçekten anne olan, o kadının duygularını da hesaba katmalı.
Nasıl ki, Safiye Soyman, kendi oğlunun mutlu olması için böyle bir film çektiyse.
Belli ki, o kadın da kendi çocuğunu yaşatmak için, bu oyuna dahil olmuş.
Kendi oğluna ömür katması için tutulan bir kadının, ömrüne sahip çıkmak da, annelik görevidir.
O yüzden annem ve ben Safiye Soyman'a bir mesaj gönderdik. "Sizin çocuğunuz çocuk da, o kadının çocuğu taş mı?"