Onlardan biri de Fazıl Say...
Sanatçımıza göre, 'basit zevkleri olan halk çoğunluğu' anayasa değişikliğine 'evet' dedi. Ama her bakımdan seviyesi onlardan daha yüksek olan sanatçımız, Türk toplumunun tercihlerine öylesine yabancı ki... Tabii ki her vatandaş gibi 'evet' de diyebilir 'hayır' da... Sonuçlara itirazını da açıkça belirtebilir. Ama son verdiği demeçte benim takıldığım önemli bir konu var:
Önce onun sözlerini okuyalım, sonra sıra bize gelsin...Diyor ki Fazıl Say; "Hazin... Derin bir keder içindeyim. Biz hiçbir zaman sevinemeyiz. Bir sessizlik ve 'büyük bir hayal kırıklığı' hayatımızla ilgili...
Kendi mutluluğumuzu kendimiz yaratacağız. İzin olduğu sürece... Bir de; oy bile kullanamayan bir lider durumu. (Beceriksizlik?
Komplo?) Basket'de de mucize olmadı. Başbakanın yuhalanması dışında - ve bir tek şey beni mutlu etti dün; TROMPET KONÇERTOSU iyiydi, ne kadar çok çalınır.
Sevindim..."
Tayyip Erdoğan'ın yuhalanmasından neden bu kadar mutlu olduğunu sormak isterim. Elbette özgür ülkelerde halk istediğini yuhalayabilir, o ülkelerin sanatçıları da fikirlerini ulu orta beyan edebilirler, bunlara bir sözümüz olamaz ama onlarca yabancı kamera önünde bir başbakana da yuh çekilir mi? O sahada dünya şampiyonasının finali oynanıyor ve yüzlerce ülke canlı yayından izliyor. Hadi seyirciler de içlerinden gelen tepkiyi gösterdiler... Fazıl Say da sevindi... İnsan bu memnuniyetini ortalara düşüp nasıl anlatır, işte bunu anlayamadım?
Kaldı ki kendisi de 'sahnelere' ve halkın karşısına çıkan biri... Alkışı da bilir, beğenilmemenin tepkilerini de...
Ve bunun insanın içini nasıl acıttığını da... Yanlış anlaşılmasın bu basket maçında yuhalanan mesela Hidayet de olabilirdi ve ben buna da karşı olurdum. Bir ulusun birinci dereceden temsilciliğini yapanların neredeyse ve nedense her vesileyle itilip kakılmalarını mubah gören ve bundan da 'içlerinin yağı eriyecek kadar' mutlu olan insanlara bu yüzden hiç anlayamadım, anlayamayacağım da...
Ben de tepkimi böyle gösterebiliyorum işte.
Hem sonra, Başbakanı yuhalayanlar da keşke tepkilerini tribünlerde değil de bir zahmet sandıklara gidip gösterselerdi...