Didem Erol'un, "Erkekler de uyandı kardeşim, diyorlar ki 'biz bedava süt alıyorsak ineği neye satın alalım'" sözlerinden dolayı RTÜK'den, Habertürk'e ceza gelmiş. Gerekçe bildik: "Milli ve manevi değerler" ve "Türk örf ve adetleri" diye başlayan cümleler. Şimdi Hıncal'ın sıpasının bununla ne alakası var diyeceksiniz. Gelelim oraya...
Sevgili Hıncal ve Ayşe Arman bana kalırsa kıskananları çatlatırcasına harika bir röportaj çıkarmışlar. Bu arada Uluç, ilk cinsel deneyimi sorulduğu zaman, çocukluğunda köyde kendisine "ikram edilen" sıpayı nasıl reddettiğini anlatıyor. Ayşe de çok şaşırmış. Oysa asırlardır Anadolu'nun gözbebeğidir Eşogelin.
Yıllar önce Nokta dergisinde bu konunun sosyal boyutlarını inceleyen bir kapak yapmıştık. Ciltleri karıştırdım ve o sayıyı buldum. Bakın o günlerde kırsal kesimin sesi olan ünlü yazar Osman Şahin ne demiş: "Köylük yerde erkeğin atla, eşekle, köpekle cima yapması asırlardır normal bulunur" Doç. Dr. Doğu Ergil ise "Köylerde eşcinsellik çabuk su yüzüne çıktığı için hayvanlarla ilişki kurulur" diyor. Köy romanlarının usta ismi Mahmut Makal'a göre de bu olay "Köy gençlerinin sapıklıktan korunması için çok güzel bir önem." O günlerde Tunceli SHP Milletvekili olan Kamer Genç de noktayı koyuyor: "Herkesin geçmişinde eşekli bir ilişki vardır" (23.10.1968 Nokta Dergisi)
Alın size örf ve adet sayın RTÜK üyeleri.
HALİT AĞABEY...
Tanıdığım en kültürlü, en saygıdeğer insanların başında gelir Halit Refiğ. 1980'li yılların başında çok garip bir şekilde tanışmıştık. O zaman Asil Nadir büyük reklamlarla Güneş gazetesini çıkarmak üzere. Dönemin modası fotoroman... Güneş gazetesi de tam sayfa, renkli fotoroman yayınlayacak. Yönetmen olarak Halit Refiğ ile anlaşmışlar. Halit ağabeyin fotoroman çekmesi zaten başlı başına olay. Ama o kadar titiz ki, her şeyi sinemadaki mükemmeliyetçi zihniyetiyle düşünüyor, günde ancak beş on kare fotoğraf çekebiliyor. Gazetenin çıkması da eli kulağında. Üçüncü gününde bırakmış işi, "Çağırın Arda'yı" demiş.
O günlerde ben de fotoroman denen bu tatlı beladan yeni kurtulmuş, tekrar gazeteciliğe dönmüşüm. Ama Halit Refiğ çağırınca akan sular duruyor. Cihan Ünal'ın başını çektiği dev bir kadro kurmuş, kostüme bir öyküyü fotoğraflıyorlar. Devlet tiyatrosundan makyajcılar gelmiş, yıldız parkının içindeki köşk kiralanmış. Elime 200 sayfalık bir senaryo verdi. "Ben beceremedim, n'aparsan yap bir hafta içinde bitir. Ama gözüm üstünde olacak haa.." dedi ve gitti.
Gitti ama, her gece gelip, o gün çekilen kareleri kontrol ediyor ve okey veriyor. Bir gece çekim bitmek üzereyken seti "bastı". Bir yemek sahnesinin tam ortasındayız. Tabakları pilaki, nohut gibi birkaç konserve kutusundan boşalttıklarımla doldurmuşum. "Bu ne rezalet" diye kükredi. "Koskoca köşkün sofrasında bunlar mı yenir?" Zaten geç kalmışız. "Aman abi, tabakları göstermiyorum" filan dememe aldırmadı, o saatte lokantalara gidildi, benim kıytırık masa, tatlılar, enginarlar, rostolarla donatıldı. "Hadi şimdi çekin" dedi ve gitti. Sonuçta iki kare fotoğraf kullanacaktık. Ama onun verdiği şu dersi hiç unutmadım: İşine saygı duymayı...
Halit ağabey şu günlerde hastanede. Gazetede resmini görünce içim burkuldu, nasıl da zayıflamış. Dünya güzeli eşi Gülper Refiğ ile konuştum. En son midesinde biriken ifrazatı almışlar, bu yüzden ben aradığımda uyuyordu.
Çabuk çık da, o güzelim kahkahalarından bizi mahrum etme sevgili Halit ağabey...