Yalnızlık yeni değil, aynı zamanda sadece sosyal olarak izole olmakla da kalmıyor. Son on yılda, yalnız olmamamız gereken kişinin yanındayken pandemi nedeniyle yeni bir tür yalnızlık yaşadık. Bağlantı, güven ve sermaye kaybı oldu. Ve hayatlarımızı ve ilişkilerimizi arkadaşlarımızın ve tanımadığımız insanların mükemmel küratörlü sosyal medya profilleri ile karşılaştırmakla gelen tecrit yaşanıyor. Tek başına, çevrimiçi olarak her zamankinden daha fazla zaman harcıyor, çalışıyor ve umutsuzca yeni bilgilere ayak uydurmaya çalışıyoruz. Ancak, yalnızlığı yepyeni bir şekilde vurgulayan ana duyguya da atılmıştık. Sadece birkaç gün sonra cevap vermek için sürekli olarak ulaştığınız bir arkadaşınız var mı? Bütün bu durumlar bizi bağlantıya aç bırakır. Bu tokluk olmadan yemek, besinsiz yemek gibi. Sokaklarda yürüyoruz, ama aynı değiller. Hayatta kalan en sevdiğimiz restoranlara gidiyoruz, ama kapıya adım atmıyoruz. Bu yıl yaşadığımız kayıp dağını yas tutamadık, çözülmemiş kederle karşı karşıyayız. Ve ilişkilerimizin bu kederin ağırlığını taşımasını bekliyoruz. Kaçımız bu ortaklıkların altında ortaklıklarımızın çöktüğünü düşünüyoruz? Bu noktada, telefonlarımızla bağlantı kurmak birbirimizden daha kolay görünebilir. Rahatsız edici duyguları devretme becerisine sahibiz. Kriz anlarında zaten farklı olan, başa çıkma mekanizmalarımızın daha aşırı hale gelmesi. Budurumda endişeli ve stresli olan işleri en üst düzeye çıkarırken, diğeri sakinleştirmeye çalışır, en aza indirir. Endişelenen, yatıştırıcıyı diğerine bırakır. Rahatlatan endişe etmeyi reddediyor. Aşırı aktive etme eğilimindeysek, diğeri düşük aktive olur. Bunu konuşmalarımızda, planlamamızda, cinsel yaşamlarımızda, yeni şeyler deneme arzumuzda ve daha fazlasında görüyoruz.
İLİŞKİ TERAPİSTİ - ESTHER PEREL
