Kardan adamdı, annemin kendi elleriyle ördüğü eldivendi.
Beni koruyan bir ailem vardı, kış yeni yıldı, kış sıcak sobanın üzerinde kestane patlatmaktı. Çocukken, sokaktaki insanları görmek mümkün olmuyor. Ama büyüyünce durum farklı. Üstelik yaşadığımız şehirde, sokaklarda yatan insanları gördüğüm zaman, "ne olursun" diyorum kışa, "Çabucak bu toprakları terk et."
Sokaktaki insanları yazdığımız zaman, "yoksulluk edebiyatı" yapmış sayılıyoruz da... Gittiği otelde beleş kalmak için yağ çeken gazeteciler, modern gazeteciliğin gerektirdiği biçimde yazmış oluyor.
Hiç önemli değil, varsın bana "gecekondu yazarı" desinler.
Ben insandan yanayım, şöhretten, popüler olmak uğruna her haltı beceren kadın yazarlardan değil.
Hayatımız adına oy vererek, yetki verdiğimiz insanların, sokak çocukları için çok şeyler yapması gerekirdi. Yapmadılar.
İnsanlık eskirken, diğer insanlar da bir şeyler yapmıyorlar. Üşümek, açlıktan beterdir, sadece bunu hatırlatmak adına yazıyorum bunları.
Sömestrda Uludağ hayali kuran anneler ve babalar, bu çocuklar için kıllarını kıpırdatsınlar diye.
Bugün sadece siyaset yapanları bizler kardan adam bile yapmazdık ama...
Kardan adamların kalbi olsaydı, emin olun sokaktaki çocukları ısıtmak için ellerinden yapardı.
